اسلام با پرورش ايمان به خداوند و بيان وعده‌هاى الهى، انگيزه گناه و تجاوز را در نهاد انسان‌ها تضعيف كرده و با ايجاد ترس از كيفر اخروى، زمينه را براى برقرارى اجتماعى سالم و متعادل فراهم مى‌سازد. البته اين‌ها در كنار تدابير ديگرى است كه اسلام براى محو جرم و جنايت از جامعه، انديشيده است كه به برخى از آن‌ها اشاره مى‌شود:

1- تشويق به كار و نكوهش بى‌كارى كه عامل مهم بزهكارى است.

2- ترغيب بر توزيع عادلانه ثروت ميان جامعه.

3- تشريع قوانين مربوط به تعدد زوجات به گونه دائم يا موقت كه زمينه تعدى به ناموس ديگران را از بين مى‌برد.

4- مسؤوليت حكومت اسلامى در رفع فقر و بى‌كارى از جامعه و حمايت از مستمندان و مسؤوليتى كه در برقرارى عدالت اجتماعى دارد.

5- تحريم هر مايع مست كننده كه عامل مؤثرى در وقوع جنايت به هنگام مستى است.

6- تحريم قمار و باطل شمردن انواع معاملات مشتمل بر ضرر كه زمينه اختلاف و خصومت را فراهم مى‌سازد.

و ...

امور ياد شده، همراه قوانين جزائى اسلام، نقش تعيين كننده‌اى در محو ريشه‌هاى جرم و جنايت داشته و موجب مى‌شود كه بزهكارى و تجاوز به حقوق ديگران، تنها از افراد انگشت شمار و پست سر زند و در اين صورت، اسلام بايد براى آنان، شديدترين كيفرها را در نظر گيرد.

قضاوت و اهميت آن‌

قضاوت، داورى و فصل خصومت ميان مردم، در زمينه نفوس و اموال است.

مقام قضاوت، از سوى خداوند براى پيامبر 6 و جانشينان معصوم وى تعيين شده و در عصر غيبت، به فقهاى واجد شرايط واگذار گرديده است.

به دليل مهم و خطير بودن مقام قضاوت، سزاوار است، آنان كه در خود شايستگى تصدى اين مقام را نمى‌بينند، از آن دورى جويند. امام صادق 7 مى‌فرمايد: