دل آدمى پيوند دارند، بدون آن‌كه علامت برونى و ظاهرى داشته باشند؛ از اين رو، هيچ شاخصى براى سنجش و شناسايى آن‌ها در ميان مردم وجود ندارد تا بدان وسيله مؤمن را از غير مؤمن باز شناسند، در حالى كه فقه با عمل آدمى مرتبط است و پايبندى يا پايبند نبودن به آن در رفتار فرد متجلى مى‌شود. از اين رو، مى‌توان گفت كه فقه تجلّى ملموس دين است كه پايبندى به آن معيار شناسايى مؤمن از غير مؤمن و عادل از فاسق است.

ب- نقش كاربردى داشتن: فقه تنها يك دانش ذهنى و نظرى نيست، بلكه نقش مهمى در تنظيم امور زندگى و حل دشوارى‌هاى جامعه دارد. در يك جامعه اسلامى، مردم بر اساس ايمان و اعتقادى كه به مبانى و اصول اسلام دارند، مايلند كه زندگى‌شان بر اساس احكام و مقررات اسلام شكل گيرد و هر گونه مشكل حقوقى و قضايى شان با قوانين دين حل و فصل شود. فقه با ويژگى كاربردى خود در زندگى مردم حضور فعّال دارد و احكام زندگى و رفتارشان را تبيين مى‌كند و در دعاوى حقوقى، عادلانه‌ترين راه حل را پيش پاى آنان مى‌نهد.

كاربردى بودن فقه به همان ميزان كه در ميان علوم اسلامى اهميّت خاصى به فقه داده است، به حاملان آن يعنى فقها نيز اقتدار ويژه‌اى بخشيده است؛ زيرا آنان مرجع مردم در حلال و حرام الهى و حل دعاوى مى‌باشند. گره‌گشايى فقها از زندگى مردم، موجب شده كه مردم نسبت به آنان احساس نياز كنند و همين يكى از عوامل اقتدار فقها در جامعه است.

ج- پاسخ‌گويى به حوادث نوظهور: با رشد دانش تجربى، ساختار جامعه متحول شده و شرايط زيستى جديدى فراروى انسان پديد آمده كه موجب دو نوع تحول و دگرگونى در موضوعات فقهى شده است:

1- ظهور حوادث و موضوعات جديد باعث شده كه موضوعات فقهى با افزايش كمّى مواجه گردد و در نتيجه حوزه مسائل فقهى گسترش پيدا كند، همانند پيدايش عمل تلقيح، پيوند اعضا، بيمه و ....

2- موضوعات سابقه‌دار فقهى با تحول شرايط زندگى، ملاك‌هاى ديگرى پيدا كرده و حامل مصالح يا مفاسد جديدى گشته‌اند. همانند خون كه در طب امروز كاركرد جديدى پيدا كرده است.