شرايع محقق است. صاحب معالم از شخصيت‌هاى بزرگ شيعه، فرزند اوست. [1]

6- «شيخ على بن عبدالعالى كركى» معروف به محقق ثانى (م ميان سال‌هاى 937- 941 ه) از فقهاى جبل عامل است. او در حكومت شاه طهماسب به ايران آمد. و منصب شيخ الاسلامى براى اولين بار در ايران به او تفويض شد. وى در قزوين، سپس در اصفهان حوزه علميه تشكيل داد. محقق ثانى به دو واسطه از شاگردان شهيد اول است.

مهم‌ترين اثر فقهى وى عبارت است از: «جامع المقاصد» در شرح قواعد علامه حلى.

علاوه بر آن، چند كتاب فقهى محقق و شهيد اول را نيز شرح كرده است. [2]

7- «احمد بن محمد اردبيلى» معروف به مقدس اردبيلى (م 993 ه) وى علاوه بر فقه، در زهد و تقوا ضرب المثل بود و خدمتِ امام عصر 7 شرفياب و كرامات زيادى از او نقل شده است. [3] مقدس اردبيلى معاصر صفويه بود و حوزه نجف را احيا كرد. كتاب فقهى او «شرح ارشاد» و «آيات الاحكام» است. [4]

نفوذ اخبارى گرى در فقه‌

در آغاز قرن يازدهم موجى عليه اجتهاد رايج، توسط ميرزا محمد امين استرآبادى به راه افتاد كه حجيّت عقل را در شناخت احكام انكار مى‌كرد، فهم ظواهر قرآن را خاص معصومين 7 مى‌دانست، حجيّت اجماع را زير سؤال مى‌برد و معتقد بود كه اين واژه از فرهنگ اهل سنت به فقه شيعه راه يافته است و تنها منبع معتبر و قابل شناخت، براى دستيابى به احكام دين را، اخبار و رواياتى معرفى مى‌نمود كه در كتب اربعه درج شده‌اند؛ بدون اين كه به علم اصول نياز باشد.

استرآبادى ديدگاه‌هاى خود را در كتاب «الفوائد المدينه» تبيين كرد. [5]

گرايش اخبارى گرى با مركزيت قرار دادن كربلا، در عراق و ايران و بقيه مراكز علمى‌

[1] - ر. ك. خدمات متقابل اسلام و ايران، ص 492-491

[2] - ر. ك. همان، ص 491-490

[3] - ر. ك. حديقه الشيعه، مقدس اردبيلى، ص «د تا و»، از مقدمه كتاب كه توسط‌ ناشر نوشته شده است

[4] - ر. ك. خدمات متقابل اسلام و ايران، ص 493-492

[5] - ر. ك. المعالم الجديدة، ص 82-76