ج- روايات‌

1- على بن مسيّب همدانى مى‌گويد: به امام رضا 7 عرض كردم، راه من دور است و نمى‌توانم هميشه خدمت شما برسم، پس احكام دينم را از چه كسى بگيرم؟ امام فرمود:

از زكريا بن آدم قمى كه امين دين و دنياست .... [1]

اين دستور، ارجاع فرد به تقليد از مجتهد و فقيه امين، در صورت دسترسى نداشتن به امام 7 است.

2- امام صادق 7 در يك دستور كلى چنين فرموده است:

«فَامَّا مَنْ كانَ مِنَ الْفُقَهاءِ صائِناً لِنَفْسِهِ حافِظاً لِدينِهِ مُخالِفاً عَلى هَواهُ مُطيعاً لِامْرِ مَوْلاهُ فَلِلعَوامِ انْ يُقَلِّدوُهُ» [2]

اما آن‌كه از فقيهان، نفس خود را نگه دارد، حافظ و نگهبان دينش باشد، مخالف هواى نفس و مطيع امر مولايش (امام 7) باشد، عوام بايد از او تقليد كنند.

مرجع تقليد و شرايط آن‌

فقيهى كه مردم در احكام دين به وى مراجعه و از او تقليد مى‌كنند، مرجع تقليد ناميده مى‌شود. مرجع تقليد، واسطه بين مردم و امام عصر (عج) است، احكام الهى را از سوى ايشان به مردم ابلاغ مى‌كند و مسئول هدايت مردم در امور دين و دنيا است.

شرايط مرجع تقليد عبارت است از: مرد بودن، بلوغ، عاقل بودن، شيعه دوازده‌امامى بودن، حلال‌زادگى، اجتهاد، عدالت، زنده بودن و أعلميت يعنى در فهميدن حكم خدا از تمام مجتهدهاى زمان خود بهتر و داناتر باشد.

عدالت اقتضا مى‌كند كه مرجع تقليد حريص بر دنيا نبوده و در پى دستيابى به اموال دنيوى و رياست نباشد؛ [3] در غير اين صورت پيروى از وى حرام بوده، بر مردم است كه‌

[1] - وسائل الشيعه، ج 18، ص 106

[2] - همان، ص 95

[3] - ر. ك. تحرير الوسيله، ج 1، ص 7