آنان راز مى‌گويد و از راه عقل‌هايشان با آنان تكلم مى‌كند. [1]

2- قصد قربت: ويژگى ديگرى كه مشترك ميان عبادات است، مسأله قصد تقرب به خداوند است. اين امر باعث مى‌شود كه انسان از درون با خدا مرتبط شود؛ چرا كه اشتغال اعضا و جوارح انسان به اداى اذكار و افعال عبادى در رسيدن به كمال كافى نيست و نياز به آبيارى آن با آب زلال اخلاص و قرب الهى دارد.

3- جنبه‌هاى اجتماعى عبادات؛ عبادات اسلامى علاوه بر ايجاد پيوند روحى و معنوى بين انسان و خداوند، نقش مهمى در برقرارى و تحكيم روابط اجتماعى دارد.

جهاد يك عبادت جمعى است كه مجاهدان به انجام وظيفه مى‌پردازند و صميمانه از جان يكديگر حفاظت و دفاع مى‌كنند؛ نماز هر چند به صورت فرادى‌ نيز برگزار مى‌شود، اما برگزارى آن به صورت جماعت، پيوند اتحاد و برادرى را ميان نمازگزاران تحكيم مى‌بخشد، همچنين حج عبادتى جمعى است كه در مكان و زمان واحد و مشخص ادا مى‌گردد و مسلمانان از دورترين نقاط جهان گرد هم آمده، ضمن انجام مناسك خود مى‌توانند از مشكلات همديگر مطلع شوند و براى آنها چاره انديشى كنند و روزه نيز كه يك عبادت فردى است، با عيد فطر پايان مى‌يابد و روزه داران پيروزى خود بر شهوات نفسانى را به شكل جمعى با انجام نماز عيد، جشن مى‌گيرند.

بقيه عبادات نيز بدين گونه است و در تشريع غالب آنها جنبه‌هاى اجتماعى مورد توجه قرار گرفته است.

درجات عبادات‌

عبادت از ديد پرستشگران حق يكسان نيست، برخى آن را نوعى معامله و مبادله كار و مزد مى‌دانند؛ همان گونه كه كارگر نيروى كار خود را براى كارفرما صرف مى‌كند و مزد مى‌گيرد، عابد نيز با عبادتش زحمتى كشيده و خواستار مزد خود در جهان ديگر مى‌باشد.

[1] - نهج البلاغه فيض الاسلام، خ 213، ص 703