تلقى بعضى ديگر از عبادت اين است كه خداوند فرمان عبادت و پرستش داده و سرپيچى از آن كيفر اخروى را به دنبال دارد؛ پس براى رهايى از آن، بايد به عبادتش قيام نمود.

گروه سومى هستند كه تلقى عارفانه از عبادت دارند و آن را نردبان تقرب و معراج انسان مى‌دانند؛ از نظر آنان عبادت، عالى‌ترين واكنش سپاسگزارانه انسان از پديدآورنده هستى، اظهار شيفتگى و عشق به كامل مطلق و بهترين وسيله سير و سلوك انسان به سوى خداوند است.

طبق اين تلقى، عبادت ظاهرى دارد و روح و باطنى؛ روح عبادت به نوع تلقى عابد از عبادت و به انگيزه‌اى كه او را به عبادت واداشته بستگى دارد.

حضرت امير 7 در اين زمينه مى‌فرمايد:

«انَّ قَوْماً عَبَدوُا اللَّهَ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ التُّجَّارِ وَ انَّ قَوْماً عَبَدوُا اللَّهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ الْعَبيدِ وَ انَّ قَوماً عَبَدوُا اللَّهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبادَةُ الْاحْرارِ» [1]

همانا گروهى خدا را به انگيزه پاداش مى‌پرستند، اين عبادت تجارت پيشگان است و گروهى خدا را از ترس مى‌پرستند، اين عبادت بردگان است و گروهى خدا را براى آن كه سپاسگزارى كرده باشند مى‌پرستند، اين عبادت آزادگان است.

همچنين آن حضرت در رابطه با عبادت خويش فرموده است:

خدايا تو را به خاطر بيم از آتشت و يا به خاطر طمع بهشتت پرستش نكرده‌ام بلكه چون تو را شايسته پرستش يافتم عبادت كردم. [2]

گفتنى است سخن فوق به معناى بطلان عبادت به سبب ترس از جهنم يا طمع به بهشت نيست، بلكه هدف از آن، معرفى كامل‌ترين نوع عبادت است.

طهارت‌

طهارت شرط صحت نماز و برخى ديگر از عبادات است و بر دو قسم مى‌باشد:

1- طهارت از خبث و منظور از آن، پاكى لباس و بدن عبادت كننده از انواع نجاسات است؛ و

[1] - نهج البلاغه فيض الاسلام، خ 213، ص 1192

[2] - بحارالانوار، ج 70، ص 186