1- غسل‌هاى زمانى يعنى غسل‌هايى كه در اوقات خاصى مستحب‌اند؛ مانند غسل جمعه و غسل بعضى شب‌هاى ماه رمضان.

2- غسل‌هاى مكانى كه براى ورود در مكان‌هاى خاصى استحباب دارند؛ مثل غسل ورود به مسجدالحرام، كعبه و يا حرم نبوى 6.

3- غسل‌هاى فعلى كه خود بر دو نوع است: اول، غسل‌هايى كه براى انجام كارى در آينده، مستحب‌اند؛ مانند غسل احرام و غسل زيارت. دوم غسل‌هايى كه به خاطر انجام كارى در گذشته استحباب دارند؛ همانند غسل بعد از كشتن قورباغه و غسل براى كسى كه عمداً جهت ديدن فرد به دار آويخته شده رفته است. [1]

غسل‌ها را نيز به دو نوع ترتيبى و ارتماسى مى‌توان انجام داد.

ج- تيمم؛ و در آن چهار چيز واجب است: نيت، زدن كف دو دست بر چيزى كه تيمم به آن صحيح است، كشيدن كف هر دو دست بر تمام پيشانى و دو طرف آن و ابروها و بالاى بينى، كشيدن كف دست چپ به تمام پشت دست راست و بعد از آن كشيدن كف دست راست به تمام پشت دست چپ.

تيمم بر خاك، ريگ، كلوخ و سنگ صحيح است و در هفت مورد به جاى وضو و غسل انجام مى‌گيرد. [2]

مشروط بودن نماز به طهارت از حدث و خبث، به اين جهت است كه انسان نمازگزار براى ايستادن در پيشگاه خداوند، مى‌بايست ظاهر و باطن خود را از آلودگى‌ها تطهير كند.

تداوم و استمرار اين حالت، سبب پيدايش ملكه بدبينى به گناه در روح انسان مى‌شود.

فضل بن شاذان از حضرت رضا 7 نقل مى‌كند كه فرمود:

براى اين ابتدا به وضو فرمان داده شده كه وقتى بنده براى مناجات با خدا، در پيشگاه وى مى‌ايستد، پاكيزه بوده و فرمان او را اطاعت كرده باشد و از كثافات و نجاسات دور باشد. علاوه بر اين كه وضو، كسالت و چرت را از بين مى‌برد و قلب را براى ايستادن در پيشگاه الهى پاكيزه مى‌گرداند ... [3]

[1] - ر. ك. تحريرالوسيله، ج 1، ص 85-87

[2] - ر. ك. همان، ص 90

[3] - وسائل الشيعه، ج 1، ص 275