خاطر خداوند از خوردنى‌ها و آشاميدنى‌ها، اعمال غرائز جنسى و ... دورى جسته و فرمان وى را برخواسته‌هاى نفسانى ترجيح مى‌دهد. استمرار اين حالت در ماه رمضان موجب پيدايش ملكه صبر و استقامت مى‌گردد، به‌ويژه اگر روزه‌دار علاوه بر ترك مفطر، اعضا و جوارح خود را نيز از آلودگى به گناهان باز دارد و نفسش را به ترك معصيت عادت دهد.

چنانچه روزه انسان را به ياد مشكلات و كمبودهاى محرومان مى‌اندازد تا مواسات اسلامى را در اين ماه تمرين كند. هشام بن حكم از امام صادق 7 نقل كرده كه فرمود:

خداوند روزه را واجب نمود تا غنى و فقير مساوى شوند، چون شخص غنى هيچ گاه احساس گرسنگى نمى‌كند تا به نيازمندان ترحم نمايد، و شخص غنى و بى‌نياز هر وقت چيزى را اراده كند، به آن دسترسى دارد. خداوند خواست كه بين آفريدگان مساوات برقرار شود و غنى، گرسنگى و درد را بچشد تا بر ناتوان رقّت ورزيده و بر گرسنه ترحم نمايد. [1]

پيوند روزه با ولايت و رهبرى‌

در يك جامعه توحيدى، عبادت در ارتباط با ولايت معنا و مفهوم دارد و عبادتى كه گسسته از شناخت پيشواى حق و اطاعت وى باشد، در حوزه انديشه شيعى، پوچ و باطل محسوب مى‌گردد.

امام صادق 7 مى‌فرمايد:

«لا صِيامَ لِمَنْ عَصَى الامامَ» [2]

كسى كه امام خود را سرپيچى نموده و عصيان كند، روزه‌اش روزه نيست.

اين روايت مى‌رساند كه در هر دوره و زمانى، پيشواى بحقى وجود دارد كه عصيان از او ارزش روزه را از بين برده و بى‌اثر مى‌سازد.

روزه‌دارى هميشگى‌

خداوند متعال با تفضل و عنايتش، روزه‌دارى سه روز در هر ماه را به منزله روزه‌

[1] - وسائل الشيعه، ج 7، ص 3

[2] - بحارالانوار، ج 96، ص 295