سودجويان جريان نفاق از صحابه و تابعين مانند عمرو بن عاص، مغيرة بن شعبه، ابوهريره، سمرة بن جندب، عروة بن زبير و ديگران را به استخدام درآورد تا بر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم دروغ ببندند و احاديثى را مبنى بر طعن و بدگويى از ائمه از قول آن حضرت جعل كنند.

همچنين واعظان سراسر بلاد اسلامى را وادار كرد تا دل‌هاى مردم را از اهل بيت برگردانند و براى پشتيبانى از حكومت امويان و بدنام كردن خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به تبليغات سوء بپردازند. نيز معاويه به مؤسسه‌هاى آموزشى و آموزگاران مكتب‌خانه‌ها دستور داد با جعل احاديث دروغين كه از شأن و منزلت امامان مى‌كاست، جوانان و كودكان را با كينه اهل بيت تغذيه كنند تا نسل جديد دشمن آنان بار آيد؛ و كودكان همان طور كه قرآن را فرا مى‌گرفتند و آن را حفظ مى‌كردند، دشمنى خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را نيز مى‌آموختند.

براى نمونه، معاويه چهارصد هزار دينار به سمرة بن جندب داد تا براى مردم شام سخنرانى و نقل كند كه آيه شريفه (وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يُشْهِدُ اللَّهَ عَلى‌ ما فِي قَلْبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ وَ إِذا تَوَلَّى سَعى‌ فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيها وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْفَسادَ) [1] درباره على عليه السلام نازل شده است و سمره نيز چنين كرد.

عمرو بن عاص به دروغ از قول پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم نقل كرد كه خاندان ابوطالب ولىّ من نيستند، بلكه ولىّ من خداوند و مؤمنان نيكوكارند.

هنگامى كه ابوهريره در سال معروف به «عام الجماعه» به عراق رفت، به مسجد كوفه درآمد و چون زيادى شمار استقبال كنندگان را ديد. دو زانو نشست و چندين بار بر روى كلّه تاس خود زد و گفت: اى مردم عراق، آيا گمان مى‌بريد كه من بر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم دروغ مى‌بندم و خود را در آتش مى‌سوزانم؟ به خدا سوگند من از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم شنيدم كه مى‌گويد: همانا هر پيامبرى حرمى دارد و حرم من در مدينه ميان «عير» «تاثور» است. هر كس در آن پليدى كند لعنت خداوند و فرشتگان و همه مردم بر او باد؛ و من گواهى مى‌دهم كه على در آن‌جا پليدى كرد. هنگامى كه اين سخن به گوش معاويه رسيد،

[1] - و از ميان مردم كسى است كه در زندگى اين دنيا سخنش تو را به تعجب وا مى‌دارد، و خدا را بر آنچه در دل دارد گواه‌مى‌گيرد، و حال آن كه او سخت‌ترين دشمنان است. و چون برگردد [يا رياستى يابد] كوشش مى‌كند كه در زمين فساد نمايد و كشت و نسل را نابود سازد؛ و خداوند تباهكارى را دوست ندارد [بقره (2)، آيه 204].