او را اجازه ورود داد و مقدمش را گرامى داشت و فرماندارى مدينه را به او سپرد. [1]

در گفت و گويى كه ميان معاويه و ابن عباس روى داد، «... گفت: ما به سراسر گيتى نوشته‌ايم و از ذكر مناقب على و خاندانش نهى كرده‌ايم، اى ابن عباس تو نيز زبانت را نگهدار و باز ايست.

گفت: آيا ما را از خواندن قرآن نهى مى‌كنى؟

گفت: نه.

گفت: آيا از تأويلش باز مى‌دارى؟

گفت: آرى!

گفت: يعنى بخوانيم و از مقصود خداوند در آن باره نپرسيم؟

گفت: آرى.

گفت: چه چيز بر ما واجب گرديده است؟ قراءت آن يا عمل به آن؟

گفت: عمل به آن.

گفت: تا هنگامى كه مقصود خداوند را از آنچه بر ما نازل كرده است ندانيم، چگونه مى‌توانيم به آن عمل كنيم؟

گفت: در اين باره از كسى كه آن را به خلاف تو و خاندانت تأويل مى‌كند بپرس!

گفت: قرآن بر خاندان من نازل شده است و من تأويل آن را از آل ابى‌سفيان و آل ابى‌معيط و يهود و نصارا و مجوس بپرسم؟!

گفت: ما را با ديگران برابر دانستى؟!

گفت: به جانم سوگند تو را با آنان برابر ندانستم، مگر هنگامى كه امّت را از پرستش خداوند با قرآن و امر و نهى و حلال و حرام و ناسخ و منسوخ و عام و خاص و محكم و متشابهى كه در آن آمده است، نهى كردى در حالى كه اگر امّت در اين باره چيزى نپرسد هلاك گشته اختلاف پيدا مى‌كند و سرگردان مى‌شود! (وَ يَأْبَى اللَّهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ). [2]

[1] - شرح نهج البلاغه، ج 4، ص 359.

[2] - ولى خداوند نمى‌گذارد، تا نور خود را كامل كند، هر چند كافران را خوش نيايد [توبه (9)، آيه 32].