كه خاندان و ياران اباعبدالله نيز پيروز خوانده شده و به مقامى كه گذشتگان بر آنان پيشى نمى‌گيرند و آيندگان به پايشان نمى‌رسند رسيده‌اند؛ نه به طور مستقل و جداى از آن، بلكه به تبع كسى كه اصالتاً اين ويژگى به او اختصاص دارد. چرا كه اگر امام حسين عليه السلام در كربلا حضور نمى‌داشت، ديگر شهيدان طفّ، مرتبه بلند و شرافت كنونى را، كه سيل از آن سرازير مى‌شود و پرنده به اوجش نمى‌رسد، نداشتند. اگر حسين نبود نه كربلايى كه اينك مى‌شناسيم بود و نه عاشورايى كه دل‌هاى مؤمنان و همه آزادگان جهان را شيفته كرده است.

وجود اين جايگاه معنوى امام حسين عليه السلام (الگوى برتر) در دل و جان امّت است كه به عاشورا اين همه قداست مى‌بخشد و «كل يوم عاشورا» را رمز همه روزگاران مى‌كند؛ و همين جايگاه است كه كربلا را به عنوان ميدان پيروزى خونِ حق بر شمشيرِ باطل در همه پهنه زمين مى‌گستراند و «كل يوم عاشورا» مى‌شود. اگر حسين عليه السلام نبود، واقعه طفّ نيز با وجود همه مصايب دردناكى كه به بار آورد، فاجعه‌اى بود كه مانند بسيارى وقايع تاريخى دردناك ديگر به زمان و مكان محدود مى‌شد و مردم آن را مى‌شنيدند و تنها به تأسف خوردن بسنده مى‌كردند.

واقعه كربلا با عظمت بى‌مانند و همه جانبه‌اش و با وجود همه مردان و زنان قهرمانى كه دارد، استمرار يكى از ويژگى‌هاى انحصارى آفريننده اين حماسه يعنى اباعبدالله الحسين عليه السلام است. حادثه كربلا يك رويداد تاريخى است كه هيچ رويداد تاريخى ديگرى به پاى تأثير آن نمى‌رسد.

منطق شهيد پيروز

فاصله زمانى ميان روز اعلام امام حسين عليه السلام مبنى بر خوددارى از بيعت با يزيد بن معاويه به وليد بن عتبه، حاكم وقت مدينه، تا رسيدن نامه عبيدالله زياد به حر بن يزيد رياحى كه در آن آمده بود: «اما بعد، چون نامه‌ام به تو رسيد و پيكم نزد تو آمد، از حركت حسين جلوگيرى كن و او را در صحرايى بدون حصار و آب فرود آور؛ و من به فرستاده‌ام دستور داده‌ام كه با تو همراه شود و از تو جدا نگردد، تا خبر اجراى فرمانم به‌