وسيله تو را برايم بياورد، والسلام.» [1]، دوره معرفى نهضت امام حسين عليه السلام به شمار مى‌آيد. همان طور كه به دليل وجود گفت و گوها و نامه‌نگارى‌ها و خطابه‌ها و وصاياى ثبت شده تاريخى، آن را مهم‌ترين مقطع اين نهضت مقدس نيز مى‌توان برشمرد. اين مقطع، به دليل وجود نصوص فراوانى كه از امام حسين عليه السلام در معرفى و كشف هويت نهضت نقل شده است، يكى از غنى‌ترين مقاطع به شمار مى‌رود.

همچنين از نظر تاريخى و انتخاب‌هايى كه امام حسين عليه السلام در اين فاصله از آن برخوردار بود و موضع‌گيرى‌هاى امام عليه السلام در برابر اين گزينه‌ها؛ و سرانجام از جنبه نوع انتخابى كه آن حضرت از همان نخست بر آن پاى مى‌فشرد، نيز يكى از مقاطع بسيار مهم به شمار مى‌آيد.

اما از نصوص مربوط به اين فاصله مهم زمانى، براى رسيدن به تعريفى صحيح و كامل از اين انقلاب مقدس، درست استفاده نشده‌اند؛ و بسيارى از نوشته‌هاى مربوط به آن از لغزش كوتاهى و خطاى استنتاج سالم نمانده است. تأملى ساده در كتاب‌ها و پژوهش‌هايى كه حقيقت قيام امام حسين عليه السلام را به بحث گذارده‌اند، خود، دليل بر گفته ماست و نمونه‌هاى آن خواهد آمد. شايد اساس همه اين برداشت‌هاى نادرست به عدم توجّه به نكات سه گانه زير باز گردد.

1- شناخت شخصيت مخاطب در اين نصوص.

2- نگاه به اين نصوص به عنوان مجموعه‌اى واحد.

3- باز گرداندن متشابهات آن‌ها به محكماتشان.

شناخت شخصيت مخاطب يكى از عناصر مهم در فهم و درك روايت‌هاى اهل بيت عليهم السلام است. زيرا آن بزرگواران با مخاطبان خويش به اندازه خِرَد و سطح آگاهى آنان سخن مى‌گفتند؛ و ميزان دوستى‌شان نسبت به خود و نوع ارتباطشان با دشمنان را مد نظر داشتند. اين نكته مهمى است كه بايد در ذهن پژوهشگرانى كه در نصوص وارده از آن بزرگواران تأمل مى‌ورزند پيوسته حضور داشته باشد.

[1] - تاريخ الطبرى، ج 4، ص 308.