عمر بن عبدالرحمن به وى گفت: شنيده‌ام كه آهنگ عراق دارى بدان كه من دلسوز توام؛ تو به سرزمينى مى‌روى كه كارگزاران و اميرانش در آن‌جايند و بيت‌المال در دست‌شان است. مردم بنده دينار و درهم‌اند، من از اين ايمن نيستم كه همان‌ها كه به تو وعده يارى داده‌اند با تو نجنگند؛ هر چند از كسى كه آنان را به جنگ تو مى‌آورد در نزدشان محبوب‌تر هستى. [1]

امام عليه السلام نظرش را ستود و فرمود: پسرعمو، خداوند به تو پاداش خير دهد، به خدا سوگند مى‌دانم كه تو خيرخواهانه و خردمندانه سخن مى‌گويى. [2]

در همين راستا ابن عباس نيز به وى گفت: «خدايت رحمت كند، به من بگو، آيا به سوى مردمى حركت مى‌كنى كه اميرشان را كشته‌اند و سرزمينشان را به دست گرفته‌اند و دشمنشان را رانده‌اند؟ اگر چنين كرده‌اند به سوى آنان حركت كن، اما اگر در حالى تو را دعوت كرده‌اند كه اميرشان حاضر است و بر آنان تسلط دارد و كارگزارانش از سرزمين‌شان خراج مى‌گيرند، [بدان كه‌] تو را به جنگ و پيكار دعوت كرده‌اند؛ و من بر تو ايمن نيستم كه تو را نفريبند و تكذيبت كنند و با تو مخالفت كنند و تو را وانهند، و بيم آن دارم كه به سوى تو كوچانده شوند و نسبت به تو از سختگيرترين مردمان باشند.» [3]

عمرو بن لوذان نيز در همين راستا به آن حضرت گفت: تو را به خدا سوگند از رفتن چشم بپوش، زيرا جز به سوى نيزه‌ها و شمشيرهاى تيز نمى‌روى. اين‌هايى كه نزد تو فرستاده‌اند، اگر سختى جنگ را از تو بر مى‌داشتند و همه چيز را برايت آماده مى‌كردند و تو نزد آنان مى‌رفتى خردمندانه بود، اما در اين وضعيتى كه تو مى‌گويى من معتقدم نبايد چنين كنى. [4]

امام عليه السلام پاسخ دادند: اى عبدالله، موضوع بر من پوشيده نيست، اما خداوند مغلوب كار خويش نمى‌گردد [و تقدير او شدنى است‌].» [5]

[1] - الكامل فى التاريخ، ج 4، ص 37.

[2] - همان.

[3] - تاريخ الطبرى، ج 4، ص 287.

[4] - الارشاد، ص 248.

[5] - همان.