دورنماى پيروزى حسينى‌

يك سند درخشان و معتبر تاريخى، نقل مى‌كند كه امام اباعبدالله الحسين نامه زير را نوشت و براى برادرش محمد حنفيه و ديگر نزديكان وى از بنى هاشم ارسال داشت:

بسم الله الرحمن الرحيم‌

از حسين بن على به محمد بن على و كسانى از بنى هاشم كه نزد اويند. اما بعد: هر كس به من بپيوندد شهيد مى‌شود و هر كس به من نپيوندد، پيروزى را درنخواهد يافت والسلام. [1]

پژوهشگر محترم آقاى مقرّم با اشاره به اين روايت مى‌گويد: حسين عليه السلام در قيام خويش بر اين باور بود كه پيروز و ظفرمند است، زيرا شهادتش موجب مى‌شود كه سنّت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم زنده شود و بدعت بميرد و مخالفان رسوا شوند و امّت درك كند كه او از ديگران به خلافت سزاوارتر است. از اين رو در نامه‌اش به بنى‌هاشم اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد: «هر كس از شما كه به ما بپيوندد شهيد مى‌شود و هر كس سرباز زند به پيروزى نمى‌رسد». مراد ايشان از پيروزى چيزى جز آثار مترتب بر نهضت فداكارانه وى همچون درهم شكستن ستون‌هاى گمراهى و برطرف كردن خارهاى باطل از سر راه شريعت پاك و به پاداشتن اركان عدالت و توحيد و وجوب قيام امّت در برابر منكر بود.

مفهوم سخن امام سجاد عليه السلام به ابراهيم بن طلحة بن عبيدالله نيز همين بود. هنگامى امام به مدينه بازگشت ابراهيم از وى پرسيد: چه كسى پيروز شد؟! امام عليه السلام پاسخ داد:

چون هنگام نماز فرا رسيد اذان و اقامه بگوى آن‌گاه پيروز را مى‌شناسى! [2]

[1] - كامل الزيارات، ص 75، باب 4، حديث 15. سند روايت چنين است: حديث كرد مرا پدرم- رحمه الله- و گروهى از استادانم از سعد بن عبدالله از على بن اسماعيل بن عيسى و محمد بن حسين بن ابى الخطاب، از محمد بن عمرو بن سعيد الزيات، از عبدالله بن بكير، از زراره از ابى جعفر عليه السلام و همه رجال اين سند ثقه‌اند مگر عبدالله بن بكير كه ثقه فطحى مذهب است، بنابر اين روايت گرچه صحيح نيست، ثقه هست. صاحب بصائر الدرجات در ج 10، ص 481، باب 9، حديث 5، آن را به سندى ديگر از امام صادق و با تفاوتى اندك نقل كرده است؛ و در الخرائج والجرائح، ج 2، ص 771، حديث 93 به طور مرسل و با تفاوتى اندك نقل شده است. در چند جاى بحار نيز از جمله ج 44، ص 320 با تفاوتى اندك، از كتاب محمد بن ابى‌طالب، از كتاب الرسائل كلينى با سندى كه به امام صادق مى‌رسد نقل گرديده است.

[2] - مقتل الحسين عليه السلام، مقرم، ص 66.