محقق محترم، باقر شريف قريشى در توضيح روايت پيشين مى‌نويسد: امام عليه السلام به خاندان نبوّت خبر داد كه هر كس به وى بپيوندد به زودى با شهادت پيروز خواهد شد و هر كس به او نپيوندد، به پيروزى نخواهد رسيد؛ به راستى، پيروزى مورد نظر امام كدام بود؟

پيروزى‌اى كه براى هيچ يك از رهبران جهان و قهرمانان تاريخ حاصل نشد. آن حضرت بر همه كسانى كه به وى حمله كردند پيروز شد و ارزش‌هاى او پيروز شد و فداكارى او در جهان درخشيد و نامش رمز حق جويى و عدالت خواهى گرديد؛ و مرتبه شخصيت وى چنان بلند گرديد كه نه بر امّت يا طايفه‌اى خاص، بلكه بر همه انسانيت حكومت مى‌كند و در همه دوران‌ها و مكان‌ها يگانه است. به راستى كدام پيروزى از اين بزرگ‌تر است؛ و يا كدام ظفرى به اين پايه مى‌رسد؟ [1]

اينك مهم‌ترين افق‌هاى پيروزى حسينى را با عنايت به گنجايش اين در اثر سه مقطع زمانى زير مورد بررسى قرار دهيم:

عصر عاشورا

افق‌هاى پيروزى حسينى در اين مقطع فراوان مى‌باشد كه مهم‌ترين‌شان اين‌ها است:

1- جدايى ميان امويّت و اسلام‌

در بخش نخست پيشگفتار اين كتاب گفتيم كه چگونه معاوية بن ابى‌سفيان در دوران رهبرى جريان نفاق با استفاده از عنوان دين همه امّت را گمراه ساخته بود! به اين ترتيب كه بر نام اهل بيت و يادكرد فضايلشان سرپوش نهاده از طريق جاعلان حديث قداست دروغينى را به نقل از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم براى خود و شمارى ديگر از رهبران نفاق و كسانى كه با آن همسو بودند و براى غصب حق الهى خلافت از ائمه آن را پشتيبانى مى‌كردند دست و پا كرد. معاوية بن ابى‌سفيان از راه تأسيس فرقه‌هايى كه دين را در توجيه رفتار امويان تفسير مى‌كردند، مانند مذهب جبريون و مذهب مرجئه- كه در پراكنده ساختن قبايل و

[1] - حياة الامام الحسين بن على عليه السلام، ج 3، ص 44- 45.