تن از ساكنان شهر را كشتند و حرمت آن قبر شريف و شهر مقدس را شكستند. [1]

در سال 1222 ه. ق نيز همين كار تكرار شد و سپاه وهابى‌ها متشكل از بيست هزار جنگجو به فرماندهى همان سعود بن عبدالعزيز به نجف و كربلا حمله كردند. [2]

در سال 1258 ه. ق بار ديگر اين كار زشت، در روزگار سلطان عبدالمجيد عثمانى و به دست نجيب‌پاشا تكرار شد. فرد ياد شده شهر مقدس كربلا را مورد حمله قرار داد و حرمتش را شكست و شمار بسيار زيادى از ساكنانش را به قتل رساند. ا [3]

در سال 1411 ه. ق حسين كامل يكى از بدخوترين ياران صدام تكريتى، حاكم عراق، به شهر كربلا حمله كرد و قبر مقدس امام حسين عليه السلام را به توپ بست و شمار زيادى از ساكنان شهر را كشت!

آنچه سركشان را مى‌ترساند و دل آنان را از بيم صاحب اين قبر به وحشت افكنده است، چيزى جز وحدت حقيقى ميان حسين و اسلام ناب محمدى، كه بقايش مرهون بقاى عاشوراى حسين عليه السلام گرديد، نيست. عاشورايى كه چراغ راه و سرمشق همه نهضت‌هاى حقّه اسلامى است.

مقطع دوران ظهور

در اين مقطع پيروزى حسينى در روز عاشورا، از خلال وحدت تنگاتنگ ميان قيام امام حسين عليه السلام و قيام حضرت مهدى و نيز ميان پيروزى حسينى و پيروزى جهانى ولى عصر به گونه‌اى روشن و ترديدناپذير تجسم مى‌يابد.

براى كسى كه در روايت‌هاى مربوط به اين دو قيام بزرگ تأمل بورزد، روشن مى‌شود كه گويى مجموعه رويدادهاى قيام امام حسين عليه السلام از سه فصل تشكيل مى‌شود:

[1] - ر. ك. شهداء الفضيله، ص 288، 303 و 306.

[2] - همان.

[3] - همان.