اخبار رسيده از امامان درباره فتنه و آشوب‌ها نيز با همين روش و به همين هدف بود.

شهادت امام حسين عليه السلام، به دلايل زير، در اخبار رسيده از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين عليه السلام بهره و تأكيد بيش‌ترى را به خود اختصاص داده است:

1. بزرگداشت منزلت امام حسين عليه السلام و فاجعه‌آميز بودن قتل او و ياران باوفايش.

2. شدت مصيبت آن بزرگواران در اين رويداد عظيم و اندوهبار.

3. اهميت عاشورا، با توجّه به آثار مترتب بر آن مثل حفظ و بقاى اسلام.

4. بزرگ بودن ثواب يارى حسين؛ و گرفتار شدن قاتلان و رها كنندگان وى به لعنت هميشگى و نيز ديدن كيفرهاى سنگين.

شايد نزديكى عاشورا به روزگار پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و على عليه السلام نيز يكى ديگر از عوامل اين تأكيد بوده باشد. رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم و جانشين وى كه مى‌دانستند شمار زيادى از صحابه و تابعان موفق به درك عاشورا خواهند شد، تأكيد داشتند كه از كشتن حسين عليه السلام خبر دهند و درباره يارى حسين و پرهيز از پيوستن به صف دشمنانش به طور مستقيم با آن‌ها سخن بگويند. اين كار در عين حال كه يك اتمام حجت بود. بسيار هم مؤثر افتاد.

پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم كسانى را كه هنگام گريه بر حسين وى را همراهى كردند، به طور مستقيم مورد خطاب قرار مى‌داد و مى‌فرمود: «اى مردم، آيا بر او مى‌گرييد ولى ياريش نمى‌كنيد؟» [1]

على عليه السلام براء بن عاذب را مخاطب قرار داد و فرمود: «اى براء، پسرم حسين كشته مى‌شود و تو در آن هنگام زنده‌اى ولى ياريش نمى‌كنى.» پس از شهادت حسين عليه السلام براء مى‌گفت: «به خدا سوگند، على بن ابى‌طالب راست گفت، حسين كشته شد و من ياريش نكردم»؛ و بر اين كار اظهار حسرت و پشيمانى مى‌كرد. [2]

در مقابل، شمارى از صحابه و تابعان راستين و با اخلاص از اين گزارش‌ها بهره جستند. صحابى بزرگوار انس بن حارث از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم نقل مى‌كند كه فرمود: اين فرزندم- اشاره به حسين عليه السلام- در سرزمينى به نام كربلا كشته مى‌شود، هر كس از شما كه تا آن روز زنده ماند بايد او را يارى كند.

[1] - بحار الانوار، ج 44، ص 248، به نقل از مثير الاحزان.

[2] - ارشاد، ص 192.