اين روايت‌ها همه از عامه و غير قابل پذيرش است. زيرا با اعتقاد راستين درباره امامت و حقايق مربوط به آن و ادب عالى‌اى كه اولياى خداوند نسبت به يكديگر رعايت مى‌كنند مخالف است. اين‌ها همه پرداخته خيال تسنن متأثر از تبليغات گمراه كننده اموى است كه قصد دارد تصوير امام حسن عليه السلام را در اذهان زشت جلوه دهد و او را مظهر انسانى آرام و سازگار معرفى كند كه دوستدار سلامت، و آسايش، زن و مال است و اراده و نيروى جنگ ندارد. همه اين‌ها براى اين است كه در اذهان مردم او را براى خلافت ناشايسته معرفى كنند و با كمال تأسف هيچ كدام از كتاب‌هاى اهل تسنن را نمى‌يابى كه از اين گمراه‌سازى ظالمانه متأثر نباشد.

امام عليه السلام و تداوم بر پايبندى به صلح‌

امام حسين عليه السلام استمرار پايبندى بر صلح را برگزيد و در دوران امام حسن عليه السلام مى‌كوشيد تا خشم و توفندگى شيعه را فرو نشاند؛ و به آنان دستور داد تا سياست صبر و انتظار را در پيش گيرند و توصيه كرد كه از ديد قدرت حاكم پنهان گردند و منتظر [وقت مناسب‌] باشند، در دوران پس از شهادت امام حسن عليه السلام نيز همين روش را ادامه داد. بلاذرى نقل مى‌كند كه چون حسن بن على عليه السلام وفات يافت، شيعيان، در حالى كه بنوجعدة بن هبيرة بن أبى وهب مخزومى و امّ جعده و ام‌هانى دختر ابى‌طالب همراهشان بودند، در خانه سليمان بن صرد گرد آمدند. آن‌گاه نامه تسليت‌آميزى به امام حسين عليه السلام نوشتند و در آن نامه گفتند: خداوند تو را بزرگترين بازمانده گذشتگان قرار داده است و ما شيعيان در مصيبت تو عزاداريم، با اندوه تو اندوهناكيم با شادى تو شادمانيم و منتظر فرمان توايم.

بنوجعده به آن حضرت نامه نوشتند و خبر دادند كه مردم كوفه درباره وى حسن نظر دارند و دوستدار آمدنش هستند و چشم به سوى او دوخته‌اند و از ياران و برادرانش كسانى را ديده‌اند كه روش پسنديده دارند و به گفتارشان مى‌توان اعتماد كرد و چالاكى و قدرتشان شناخته شده است و دشمنى و بيزارى خود نسبت به پسر ابى‌سفيان را باز گفته‌اند و خواستار آنند كه حضرت نظرش را براى آنان بنويسد.