اين موضع رسمى امويان است كه حدود و ابعادش در سخن وليد بن عتبه به روشنى ترسيم شده است. امويان پيش از آن در غائله روز نخست امامتش، در رويارويى‌اى كه به خاطر جلوگيرى از دفن برادرش در كنار جد وى به پا كردند نيز همين موضع‌گيرى را به امام حسين عليه السلام ابلاغ كرده و او را نسبت به اين محدوده آگاه ساخته بودند.

بنابر اين خون حسين عليه السلام از ديدگاه بنى اميه، تا آن‌گاه «خون محترم در ميان بنى عبد مناف» است كه عليه اين حكومت قيام نكند. احترام اين خون نه به خاطر اعتقاد به حق بزرگ و قداست آن، بلكه به اين خاطر است كه ريختن اين خون مقدس چارچوب دينى‌اى را كه حكومت اموى به آن چنگ انداخته است در هم مى‌شكند.

معاويه در باقيمانده دوران زندگى‌اش، به كار امام حسين عليه السلام اهتمام فراوان مى‌ورزيد و براى او حساب ويژه‌اى باز كرده بود؛ و ميان عدم حمله و تعرض به وى و پرهيز از برانگيختن آن حضرت و مراقبت پيوسته و شبانه روزى از ايشان توازنى پديد آورد تا اين كه انديشه قيام، از مكنون قلب آن حضرت به ميدان عمل درنيايد، چرا كه در اين صورت معاويه كه خود زمينه ساز قيام امام شده بود در برابر انتخاب‌هايى دشوار قرار مى‌گرفت.

مراقبت شديد از امام عليه السلام‌

در چنين شرايطى نبايد به شگفت آمد كه معاويه از امام عليه السلام به شدت مراقبت كند؛ و تمام حركات و سكنات زندگى خصوصى و عمومى ايشان را در سفر و حضر زير نظر بگيرد.

معاويه به عمد مى‌خواست كه امام عليه السلام را حسّاس كند و نسبت به اين مراقبت او را بياگاهاند و اعلام كند كه ريز و درشت جريان زندگى وى لحظه به لحظه به وسيله جاسوس‌ها به او گزارش مى‌شود. شايد اين كار امام عليه السلام را از انديشه قيام باز دارد!

نمونه‌هاى اين حقيقت فراوان است، ولى ما در اين جا تنها به نقل يك مثال كه نشان مى‌دهد كه معاويه حتى حالات شخصى امام عليه السلام را در منزل آن حضرت نيز زير نظر داشت. تاريخ مى‌گويد: معاويه در مدينه جاسوسى داشت كه كارهاى مردم و قريش را به او گزارش مى‌داد. در يكى از گزارش‌هاى اين جاسوس آمده بود كه حسين بن على عليه السلام يكى از كنيزانش را آزاد و با او ازدواج كرده است. به دنبال آن معاويه به حسين بن‌