نزديكى من به رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم از شما مى‌خواهم كه چون از نزدم رفتيد و در شهرهايتان افراد مورد اطمينان و اعتماد قبايلتان را فرا خوانيد اين ديدار و گفت و گوى ما را به آنان بگوييد و آنان را به آنچه از حق ما مى‌دانيد دعوت كنيد ... شما را به خدا سوگند مى‌دهم كه اين حقايق را جز براى كسانى كه به خودشان و دينشان اعتماد داريد، بازگو نكنيد.

همچنين در اين روايت دلالت روشنى است بر تلاش عظيمى كه امام حسين عليه السلام براى درهم شكستن اين محاصره و شكافتن اين پرده‌پوشى به خرج مى‌داد و نيز دشوارى بزرگى كه در اين راه روياروى آن حضرت قرار داشت. زيرا كه اين محاصره و پرده‌پوشى در اين دوره به اوج شدّتش رسيده بود. چنين شدتى نه در روزگار امام حسن عليه السلام بود و نه در روزگار اميرالمؤمنين، على عليه السلام.

3- 1- احتجاج با عالمان و دعوتشان براى يارى حق‌

آن حضرت طى گفتارى در امر به معروف و نهى از منكر، صحابيان آگاه را به ويژه و تابعان را به طور عموم مورد خطاب قرار مى‌دهد و با آنان احتجاج مى‌كند و آنان را به يارى حق و گرفتن موضعى شرافتمندانه و شايسته اهل علم فرا مى‌خواند و مى‌فرمايد:

اى مردم از موعظه‌هاى خداوند به دوستانش عبرت بگيريد، آن‌جا كه از احبار بد مى‌گويد و مى‌فرمايد: «چرا ربانيون و احبار آنان را از گفتار گناهشان منع نكردند» [1] و فرمود: «كسانى از بنى اسرائيل كه كفر ورزيدند لعنت شدند ... هر آينه بدكارى است كه مى‌كنند» [2]. خداوند از آن رو بر اين كارشان عيب گرفت كه آنها ستمگرانى را كه در ميان آن‌ها آشكارا مرتكب زشتى و فساد مى‌شدند مى‌ديدند، ولى به خاطر تمايل به چيزى كه از آنها دريافت مى‌داشتند و از بيم چيزهايى كه از آن‌ها پرهيز مى‌كردند، آنان را باز نمى‌داشتند. خداوند مى‌فرمايد: «پس، از مردم نترسيد و از من بترسيد» [3] و فرمود:

«مردان و زنان مؤمن برخى‌شان سرپرست برخى ديگرند، به معروف امر و از منكر نهى‌

[1] - مائده (5)، آيه 63.

[2] - همان، آيه 78.

[3] - همان، آيه 44.