برخواهند داشت و در اين سفر كشته خواهد شد، باز هم به سوى كوفيان حركت كرد، گفته است: اما اين كه امام حسين عليه السلام نسبت به بى‌وفايى كوفيان آگاه بوده است، ما يقين نداريم؛ زيرا هيچ دليل عقلى و نقلى‌اى برايش در دست نيست. [1]

برخى نويسندگان معاصر، از جمله شيخ نعمت الله نجف آبادى، صاحب كتاب «شهيد جاويد» نيز اين نظريه را پذيرفته‌اند. منشأ اين نظريه آن جاست كه تصور مى‌كنند مفهوم قيام با آگاهى به اين كه پايان آن كشته شدن است، خويشتن را به هلاكت افكندن است. يا اين كه آگاهى به كشته شدن، به معناى آگاهى به عدم تحقق هدف‌هاى قيام است و در چنين شرايطى، قيام بيهوده و خودكشى است؛ و همين امر پيروان اين نظريه را واداشته تا بگويند كه امام از سرنوشت خويش آگاه نبود.

بسيارى از دانشمندان اين نظريه را رد كرده از جنبه‌هاى اعتقادى و تاريخى، مورد مناقشه قرار داده‌اند.

سيّد بن طاووس قدس سره گويد: بر ما روشن است كه امام حسين عليه السلام از سرانجام كار خويش آگاه بود و وظيفه‌اش همان چيزى بود كه انجام داد. [2]

وى همچنين در رد نظريه ياد شده مى‌گويد: شايد برخى‌از كسانى‌كه به حقيقت شرف سعادت شهادت آگاهى ندارند بگويند كه اين كار عبادت خداوند محسوب نمى‌گردد.

ولى آيا اينان قرآن كريم را نخوانده‌اند كه گروهى با كشتن يكديگر خداى را عبادت كرده‌اند:

(فَتُوبُوا إِلى‌ بارِئِكُمْ فَاقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ عِنْدَ بارِئِكُمْ) [3]

پس به درگاه آفريننده خود توبه كنيد؛ [خطاكاران‌] خودتان را به قتل رسانيد، كه [اين كار] نزد آفريدگارتان براى شما بهتر است.

[1] - المسائل العكبريه، ص 69- 71 مسأله بيستم. اين در حالى است كه شيخ مفيد (ره) در كتاب «اوائل المقالات»، زير عنوان «گفتار درباره علم ائمه عليهم السلام به امور قلبى و كاينات و قائل شدن به اين كه آنان علم غيبت دارند و علم غيب از صفات آنهاست» مى‌گويد: من بر اين باورم كه امامان از اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از قلب برخى مردم آگاه بودند و پيش از روى دادن امور، آنها را مى‌دانستند (مصنفات الشيخ المفيد، ج 4، ص 67).

[2] - اللهوف، ص 11.

[3] - بقره (2)، آيه 54.