شايد اينان بر اين باورند كه معناى سخن خداى متعال، (وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ) قتل است. در حالى كه چنين نيست و عبادت خداوند به وسيله كشته شدن از بالاترين درجه‌هاى سعادت است.

همان طور كه امام خمينى قدس سره در تاكيدهاى چندى با اين نظريه مخالفت كرده است. مثل اين سخنشان كه مى‌فرمايد: «سيد الشهدا به حسب روايات ما و به حسب عقايد ما، از آن وقتى‌كه از مدينه حركت كرد، مى‌دانست‌كه چى دارد مى‌كند، مى‌دانست كه شهيد مى‌شود.» [1]

3- اختلاف تنها به چارچوب تاريخ محدود نمى‌شود، بلكه دامنه‌اش به فقه نيز كشيده شده است. صاحب جواهر بر اين باور است كه امام حسين عليه السلام وظيفه خاصى داشت كه آن را انجام داد و ديگران نمى‌توانند در اين كار به وى تأسى بجويند. او مى‌گويد: كارى كه امام حسين عليه السلام انجام داد، با آن كه از اسرار الهى و علوم مكنون است، تنها راهى بود كه پيش روى آن حضرت قرار داشت. زيرا ايشان مى‌دانست كه در هر حال او را خواهند كشت. همان طورى كه از ظاهر رفتار و حالاتشان و نيز كفر و عنادى كه مى‌ورزيدند نيز اين سرانجام پيدا بود. شايد ده تنى [2] كه از سوى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم اعزام شدند نيز چنين وضعيتى داشتند. علاوه بر اين آن حضرت وظيفه داشت كه دين جدش را حفظ كند و كفر [دشمنان‌] را براى مخالف و موافق بازگويد. گذشته از اين او وظيفه خاصى داشت كه بدان اقدام كرد و آن را به جاى آورد. به گفتار و كردار امام معصوم نمى‌توان اعتراض كرد؛ و كسى را كه وظيفه‌اش عمل به ظاهرِ دلايل و عموم و اطلاق آنها است و با مرجحات ظنّى آن دلايل را بر يكديگر ترجيح مى‌دهد، نمى‌توان با امام قياس كرد. [3]

شمارى ديگر از علما نيز بر همين باورند: مثل مامقانى، رجالى مشهور، در زندگى‌نامه عمرو بن جناده 21 ساله، از ياران امام حسين عليه السلام. [4]

[1] - صحيفه نور، ج 18، ص 140، تأكيدهاى ديگرى نيز به همين مضمون و در همان مأخذ ديده مى‌شود. ر. ك. ج 17، ص 58 و ج 1، ص 174.

[2] - اين ده تن كه اصحاب رسول خدا (ص) بودند، كه آنان را با گروهى از دو طايفه «عضل» و «قاره» همراه ساخت، ولى‌آنان بر سر «آب رجيع» با كمك قبيله «حذيل» نسبت به آنها خيانت كردند. صحابه ياد شده نيز با آنان مبارزه كردند و تا آخرين نفر به شهادت رسيدند كه داستان آن‌ها به طور مفصل در كتاب‌هاى تاريخى در ذيل حوادث سال چهارم هجرى نقل شده است.

[3] - جواهر الكلام، ج 1، ص 295- 296.

[4] - تنقيح المقال، ج 2، ص 327.