پيامبرش و اهل بيت او از تو و پدرت- اگر زنده بود- دشمن‌تر وجود ندارد. نشانه [صحت‌] گفتار من درباره تو اين است كه چون به خشم آيى، ردا از دوشت مى‌افتد!

گويد: به خدا سوگند، مروان از جابر نخاست كه به خشم آمد و اوقاتش تلخ شد و ردا از دوش او افتاد. [1]

معاويه مروان بن حكم را به حكمرانى مدينه گمارد و به او دستور داد كه براى جوانان قريش مقررى تعيين كند. على بن حسين عليه السلام گويد: من نيز نزد او رفتم. پرسيد: نامت چيست؟ گفتم: على بن الحسين. گفت: نام برادرت چيست؟ گفتم: على. گفت: على و على! پدرت قصدى جز اين ندارد كه نام همه فرزندانش را على بگذارد. سپس مقررى مرا تعيين كرد و من نزد پدرم بازگشتم و موضوع را به او خبر دادم. فرمود: نفرين بر اين زاده چشم آبى و دباغ چرم! اگر خداوند به من صد پسر هم بدهد دوست ندارم كه جز على نامى بر آنها بگذارم. [2]

نقل شده است كه حسن بن على عليه السلام به خواستگارى عايشه، دختر عثمان، رفت.

مروان گفت: او را به ازدواج عبدالله بن زبير درمى‌آورم.

مدتى بعد معاويه به مروان بن حكم، كه كارگزار وى در حجاز بود، نوشت و به او فرمان داد تا از ام‌كلثوم، دختر عبدالله بن جعفر، براى پسرش، يزيد، خواستگارى كند.

عبدالله نپذيرفت؛ و مروان موضوع را به اطلاع معاويه رساند. عبدالله گفت: اختيار او به دست من نيست بلكه به دست سرور ما حسين، دايى دختر، است.

پس از آن كه موضوع را به امام حسين گزارش داد، حضرت فرمود: من از خداوند طلب خير مى‌كنم، پروردگارا خشنودى خود از آل محمد را به اين دختر نيز عطا فرما.

چون مردم در مسجد رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم گرد آمدند، مروان رفت و نزد امام عليه السلام، كه شمارى از بزرگان نيز در آنجا حضور داشتند، نشست و گفت: اميرالمؤمنين مرا به اين كار فرمان داده است و گفته است مهرش را هر چه پدرش بگويد قرار دهم و با ايجاد صلح ميان اين دو قبيله، دَيْن او را نيز ادا كنم؛ و بدان كه آن‌هايى كه غبطه شما را به داشتن يزيد

[1] - الاحتجاج، ج 2، ص 23- 24.

[2] - كافى، ج 6، ص 19، حديث 7.