را از هر گزندى مصون بدارد و تا آن‌جا كه مى‌توانست تلاش مى‌كرد تا آنان را از معرض ستم امويان، كه قصد داشتند وجود شيعه را از صفحه جامعه اسلامى بردارد، به دور نگهدارد.

اهتمام فراوان امام عليه السلام براى حفظ شيعه را مى‌توان در سفارش‌هاى كلى به آنان، پس از صلح با معاويه، در دوران امام حسن عليه السلام و پس‌از شهادت وى، به روشنى كامل مشاهده كرد. مانند اين سخن امام عليه السلام: پس به زمين بچسبيد، اشخاص را پنهان كنيد، عقايدتان را پوشيده بداريد و مواظب باشيد. [1] و اين سخن كه: همه مردان شما بايد در خانه‌هايشان بنشينند. [2] همچنين ملاحظه مى‌كنيم كه گروه‌هاى شيعى را از جاى جاى سرزمين‌هاى اسلامى به حضور مى‌پذيرد و بسيار مى‌كوشد تا اين ديدارها از چشم جاسوسان بنى اميه پنهان بماند. نيز آن حضرت تلاش داشت تا گروه‌هاى شيعى و بزرگانشان را در چارچوب التزام به صلح با معاويه نسبت به حقايق امور آگاه سازد و روح هدايت اهل بيت را كه موجب تمركز بخشيدن ايمان و معرفت در دل‌هايشان مى‌گرديد و ارتباط با امامشان را تقويت مى‌كرد، و بر شكيبايى آنان در برابر سختى‌ها مى‌افزود و منزلت امام در نزد خدا را به آنها مى‌شناساند، در وجود آنان بدمد.

نقل شده است كه گروهى به حضور امام حسين عليه السلام رسيدند و گفتند: اى پسر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم، گروهى از ما نزد معاويه رفته‌اند و ما نزد شما آمده‌ايم. فرمود: بنابر اين من پاداشى بيش از آنچه او به آنان مى‌دهد به شما مى‌دهم.

گفتند: فدايت شويم، ما براى دينمان به حضور رسيديم.

گويد: در اين هنگام سر را خم كرد و با سرانگشت بر زمين مى‌كوفت، پس از درنگى طولانى سر بلند كرد و فرمود: كوتاه بگويم، كسى كه ما را دوست بدارد، نبايد به خاطر خويشاوندى ميان ما و خودش و نه نيكى‌اى كه به او رسانده‌ايم باشد، بلكه هر كس به خاطر خدا و پيامبرش ما را بيش‌تر دوست بدارد، در قيامت مانند اين دو تا همراه ما مى‌آيد- و دو انگشتش را به هم نزديك كرد-. [3]

[1] - انساب الاشراف، ج 3، ص 151، حديث شماره 13.

[2] - اخبار الطوال، ص 211.

[3] - بحار الانوار، ج 27، ص 127- 128، حديث 118.