تبليغاتى كه در جاى جاى وقايع نهضت حسينى ديده مى‌شود و آنها را تفسير مى‌كند، شخص انديشمند را به سوى شناخت هدف‌هاى اصلى و فرعى‌اى كه امام عليه السلام براى تحقق آنها مى‌كوشيد رهنمون مى‌گردد.

براى مثال، هنگامى كه امام عليه السلام از وليد بن عتبه، والى وقت مدينه، خواست كه از ايشان در حضور همه مردم شهر بيعت بگيرد، چه هدفى را دنبال مى‌كرد؟ هدف تبليغاتى امام عليه السلام در خوددارى از پيمودن راه فرعى مدينه- مكّه چه بود؟ هدف تبليغاتى امام از سخنرانى‌هاى مكرر و اشاره‌هاى پى در پى، مبنى بر اين كه او به زودى كشته خواهد شد چه بود؟ آن حضرت از همراه بردن زنان و كودكان در سفر شهادت چه هدفى را دنبال مى‌كرد؟ هنگامى كه در عصر تاسوعا از سپاه دشمن تقاضا كرد كه تا صبح عاشورا به ايشان مهلت دهند، چه هدفى داشت؟ و پرسش‌هاى فراوان ديگرى كه در برابر ديدگان تأمل ورزنده در هدف‌هاى تبليغاتى، در جزئيات رويدادهاى نهضت حسينى خودنمايى مى‌كند.

پى‌جويى آگاهانه، از منظر عامل تبليغاتى، در اهداف نهفته در جزئيات رويدادهاى اين نهضت مقدس، معيار ارزشمندى را براى تفسير تاريخى وقايع اين حركت بى مانند فراهم مى‌آورد، چيزى كه پيوسته و به طور آشكار جاى آن در بررسى نهضت بى‌نظير حسينى خالى مانده است.

آنچه گفته شد، تنها برخى از مشكلات بحث و بررسى موضوع قيام حسينى بود كه براى پرهيز از درازگويى به همين اندازه بسنده مى‌كنيم؛ و نمونه‌هاى ديگر آن را در خلال مباحث كتاب مورد اشاره قرار خواهيم داد.

از لابلاى مثال‌هاى ارائه شده، اين حقيقت بر ما روشن مى‌شود كه ميدان پژوهش در موضوع قيام امام حسين عليه السلام، به طور پيوسته و دائم، بحث و جست و جوى فراگير و مفصل در جنبه‌هاى گوناگون موضوع همچون جنبه‌هاى فكرى، سياسى، اخلاقى، سازمانى، نظامى و جز آن را مى‌طلبد.

نياز به بحث درباره تاريخ نهضت حسينى تا پيدا شدن يك تئورى فراگير كه همه عامل‌هاى مؤثر در اين قيام را چنان كه بايد جدى بگيرد و حق هر كدام از عوامل را چنان كه شايسته است، بدون افراط و تفريط ادا نمايد، همچنان باقى است.