مردان مسلح خويش (به روايت الفتوح، سى مرد از خاندان و موالى و شيعيانش) را با خود برد تا از توطئه بنى‌اميه براى ترور آن حضرت در مقر وليد بن عتبه جلوگيرى كند.

يعنى همان جايى كه طبق آنچه در روايت شيخ مفيد آمده است از ديدگاه امام ناامن بود.

به ويژه آن كه اموى‌ها مى‌دانستند كه امام حسين عليه السلام براى قيام و شورش عليه آنان در پى شرايط و فرصت مناسب است؛ [1] و دليل انتخاب متاركه موقت حضرت با معاويه در دوره زندگى وى به عللى كه به شخصيت معاويه مربوط بوده است، بر مى‌گردد و ما در اين باره در بحث‌هاى پيشين به تفصيل سخن گفتيم.

مروان بن حكم در اين ديدار اين آگاهى و پذيرش واقعيت را به روايت الفتوح اين گونه بروز مى‌دهد «به خدا سوگند كه بر تو و بر اميرالمؤمنين خروج خواهند كرد» و اين سخن او (به روايت ارشاد) «به خدا سوگند اگر هم اينك حسين از تو جدا شود و با او بيعت نكند ديگر هرگز به چنين فرصتى دست نخواهى يافت تا آن كه كشتار ميان شما و آنان فراوان گردد»، از اين آگاهى پرده برداشت.

بنابراين بسيار احتمال داشت كه حكومت اموى، براى خاموش‌ساختن شعله‌هاى انقلاب پيش‌از برافروخته شدن و فراگير گشتن، امام راترور كند و همچنين از اين امكان برخوردار بود كه اين كار را در مدينه يا مكّه، چنانكه در اثناى بحث خواهد آمد، به اجرا درآورد.

پس از قتل امام در مقرّ والى در تاريكى پس از نيمه شب- بر فرض موفقيت‌آميز بودن عمليات ترور-، حكومت اموى مى‌توانست كه به ويژه براى گمراه سازى بنى‌هاشم و نيز عموم مردم داستانى دروغين بسازد و بى گناهى را به قتل آن حضرت متهم كند. سپس در چارچوب يك جنگ و گريز ساختگى، خودش آن متهم را به قتل برساند؛ و از اين ميان به‌

[1] - در فصل نخست زير عنوان «اخبار مربوط به كشتن آن حضرت» به تفصيل گفتيم كه در آن دوران اخبارى درباره آشوب‌هاو فتنه‌ها از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم، اميرالمؤمنين و خود امام حسين عليه السلام ميان مردم دهان به دهان مى‌گشت مبنى بر اين كه حسين عليه السلام با گروهى از برگزيدگان از يارانش در كربلا از زمين عراق كشته مى‌شود و قاتل او هم يزيد است. بلكه اصحاب على عليه السلام هرگاه عمر سعد به مسجد مى‌آمد با اشاره به او مى‌گفتند: اين كشنده حسين بن على است. تا آن‌جا كه عمر شكايت اين موضوع را به خود امام حسين عليه السلام برد؛ و بر پژوهشگران پوشيده نيست كه اموى‌ها به عنوان بخشى از جريان نفاق به چنين اخبارى توجّه بسيار زيادى داشتند.