و اهل بيت و برخى از يارانش بدون هيچ مانع، تنگنا يا خطر قابل ذكرى از مدينه خارج گردد. چنانچه براى مثال مروان بن حكم والى مى‌بود، بسيار احتمال داشت كه امام را ترور كند يا دست كم به اقامت اجبارى در مدينه وادار سازد و از ترك گفتن شهر جلوگيرى كند، كه در چنين شرايطى قدرت حاكمه همه احتياطها و آمادگى‌هاى لازم را معمول مى‌داشت و به امام عليه السلام اجازه بيرون رفتن از حلقه محاصره را نمى‌داد؛ و از قيام وى در فضايى گسترده‌تر جلوگيرى مى‌كرد. در نتيجه انقلاب در نطفه خفه مى‌شد و هزاران پرده از دروغ‌هاى تبليغاتى اموى و ادعاهاى كاذب بر آن افكنده مى‌شد!

وجود وليد بن عتبه به عنوان حاكم مدينه در آن هنگام، از فرصت‌هاى خوبى بود كه به انقلاب حسينى اجازه داد تا از حلقه مراقبت اموى‌ها كه از هنگام رحلت امام حسن انتظارش را داشتند تا آن را در نطفه خفه كنند وارهد.

5- همگام با نخستين عامل انقلاب حسينى‌

نخستين عامل از عوامل قيام مقدس حسينى، عامل خوددارى از بيعت با يزيد بود كه امام حسين عليه السلام آن را در دوران تلاش معاويه براى گرفتن بيعت براى ولايتعهدى يزيد، اعلام كرد.

قاطعيت امام در خوددارى از بيعت با يزيد از روز نخست تا هنگامى كه يزيد به حكومت رسيد، همان بود كه بود و هيچ گونه تزلزل يا ضعفى در آن راه نيافت.

معاويه از موضعگيرى قاطعانه امام در خوددارى از بيعت چشم پوشيده بود، زيرا ترجيح مى‌داد وضعيت متاركه با امام حفظ گردد؛ و به همان دلايلى كه پيش از اين گفتيم از مزاحمت براى امام و برانگيختن آن حضرت پرهيز داشت.

با آن كه امام مخالفت قاطع خود را از بيعت با يزيد در دوران معاويه اعلام كرده بود، عامل خوددارى از بيعت در دوران معاويه، موجب آغاز انقلاب حسينى نگشت زيرا از سويى امام عليه السلام نيز به همان دلايلى كه زير عنوان «چرا امام در دوران معاويه قيام نكرد» گفته شد، به نوبه خود ماندن بر حالت متاركه و عدم قيام را تا وى زنده بود ترجيح مى‌داد؛ و از سوى ديگر تا آن هنگام، يزيد هنوز عملًا پس از پدرش خليفه نشده بود.