دشمن نتواند بر آن سرپوش نهد و يا به نفع خود بهره‌بردارى كند. زيرا در آن صورت هدف‌هايى كه امام از شهادت خويش دنبال مى‌كرد؛ و قصد داشت تا وجدان امّت را بيدار كند و در مسير صحيح مورد نظرش سوق دهد، در نطفه خفه مى‌گرديد.

بنابراين خروج ايشان از مكّه و همچنين مدينه، علاوه بر پرهيز از كشته شدن در يكى از اين دو شهر و در نتيجه شكسته شدن حرمت حرمين شريفين، در اصل به منظور رهانيدن انقلاب از حلقه‌هاى محاصره امويان و سرپوش گذاشتن بر آن و جلوگيرى از پامال شدن خون وى به وسيله آنان بود.

واپسين شب‌هاى حضور در مدينه‌

بازگرديم به جريان رويدادهاى داستان در مدينه منوره، پس از ديدار امام عليه السلام با والى مدينه، وليد بن عتبه، يعنى همان ديدارى كه طى آن امام عليه السلام مخالفت خود را با بيعت اعلام فرمود و نيز اعلام كرد او سزاوارترين مردم به خلافت است.

ممكن است اين سؤال پيش آيد كه امام حسين عليه السلام پس از اين ديدار آكنده از تشنج، چند روز در مدينه منوره باقى ماند؟

اين پرسش پاسخ واحدى ندارد. زيرا منابع تاريخى به اين پرسش پاسخ‌هاى گوناگون داده‌اند. سيد بن طاوس در كتاب لهوف گويد: راويان گفت و گوى حسين عليه السلام با وليد بن عتبه و مروان گفته‌اند: چون فردا رسيد حسين عليه السلام سه روز گذشته از شعبان سال شصت روانه مكّه شد ... [1] معناى اين سخن اين است كه امام عليه السلام پس از آن ديدار با وليد، جز همان شب را در مدينه نماند و بامدادان از شهر خارج شد! و اين- از نظر وسعت وقت- با اخبارى كه از دوبار رفتن آن حضرت به زيارت قبر جدشان؛ و رفتن به زيارت قبر مادر و برادرش عليه السلام و ديدار با ام‌سلمه و محمد بن حنفيه و عمر أَطْرف و زنان بنى‌هاشم و مروان بن حكم و ديگران سخن مى‌گويند، همخوانى و سازگارى ندارد. زيرا گذشته از وقتى كه‌

[1] - اللهوف، ص 13.