نمونه‌هايى را كه در اين‌جا ذكر كرديم، گواه تفاوت ديدگاه‌هاى اجتهادى در موضوع امر به معروف و نهى از منكر است.

اما مقصود ما در اين‌جا اين نيست كه بگوييم قيام امام حسين عليه السلام ارزش و اهميت واقعى‌اى را كه به امر به معروف و نهى از منكر داده شده يعنى اهميت در مقام ثبوت را تغيير داده يا بر آن افزوده است.

شهيد، آيت الله شيخ مرتضى مطهرى در اين باره مى‌گويد:

«پس اين كه مى‌گويم حسين بن على عليه السلام ارزش امر به معروف و نهى از منكر را بالا برد، مقصودم اين است كه در جهان اسلام بالا برد و نه در اسلام.» [1]

«اباعبدالله در چنين جريانى ثابت كرد كه به خاطر امر به معروف و نهى از منكر، به خاطر اين اصل اسلامى، مى‌توان جان داد، عزيز داد، مال و ثروت داد، ملامت مردم را خريد و كشيد. آيا كسى توانسته است در دنيا به اندازه حسين بن على به اصل امر به معروف و نهى از منكر ارزش ببخشد؟ معنى نهضت حسينى اين است كه منزلت امر به معروف و نهى از منكر آنقدر بالاست كه تا اين حد مى‌توان در راه آن فداكارى كرد.» [2]

سيره اصلاح‌

در نصى كه ابن شهر آشوب از وصيت‌نامه امام به برادرش، محمد حنفيه، [3] نقل كرده است و نيز در نصى كه علامه مجلسى از كتاب محمد بن ابى‌طالب موسوى نقل كرده است؛ و آنچه كه ما پيش از اين نقل كرديم مى‌بينيم كه امام عليه السلام در بيان سبب قيام خود عليه حكومت اموى، در رديف طلب اصلاح در امّت و امر به معروف و نهى از منكر مى‌فرمايد: «و بر روش جدم و پدرم، على بن ابى‌طالب، حركت مى‌كنم»

از اين كه امام عليه السلام روش خود را با اين دو روش مقدس قرين مى‌سازد و آن را تنها به همين دو سيره محدود مى‌گرداند، دو چيز استفاده مى‌شود:

[1] - حماسه حسينى، ج 2، ص 123.

[2] - همان، ص 131.

[3] - مناقب آل ابى طالب، ج 4، ص 89.