باشد در دست نيست. مگر روايت بسيار ضعيفى كه در كتاب «اسرار الشهادة» به نقل از عبدالله بن سنان كوفى از پدرش از جدش آمده است. اين روايت بيان مى‌كند كه چگونه بنى‌هاشم محرم‌هاى خودشان و خانواده اباعبدالله را بر محمل‌هاى شتران سوار كردند و خود چگونه سوار شدند. اسلوب اين روايت بسيار به شيوه‌هاى منبرى كه در آن بر جنبه‌هاى عاطفى تكيه مى‌شود نزديكتر است. با وجود اين بازهم اجمالى است و نمى‌گويد كه بنى‌هاشم چه كسانى و چند تن بودند. [1]

آرى، شواهد تاريخى حاكى است كه محمد بن حنفيه، عمر أطرف، عبدالله بن جعفر و عبدالله بن عباس با كاروان حسينى، بيرون از مدينه، همراه نبوده‌اند.

نيز اشاره دارد به اين كه امام عليه السلام همه فرزندان خود و فرزندان برادرش امام حسن عليه السلام و همه خواهران پدرى‌اش را با خود همراه ساخت.

قدر مسلّم اين است كه مسلم بن عقيل نيز با او بيرون آمده است، و چنين به نظر مى‌رسد كه دو پسر مسلم يعنى عبدالله و محمد نيز، هنگام خروج كاروان حسينى با پدرشان همراه بوده‌اند.

اما درباره پسران عبدالله بن جعفر يعنى عون و محمد، از قراين تاريخى چنين بر مى‌آيد كه با پدرشان همراه بوده‌اند؛ و پس از آن كه امام مكّه را ترك گفتند به آن حضرت پيوستند. البته اين احتمال هم وجود دارد كه آنان با امام از مدينه بيرون آمده و سپس با پدرشان به مكّه رفته باشند و از آن‌جا بازگشته به امام پيوسته باشند.

اما درباره بقيه ياران آن حضرت از آل عقيل، از شواهد تاريخى اطلاع دقيقى درباره اين كه كدامشان با امام عليه السلام از مدينه بيرون آمد و يا كدامشان پس از آن به حضرت پيوست، چيزى بر نمى‌آيد.

ديگر ياران‌

شناخت ديگر ياران امام عليه السلام، يعنى بجز هاشميان، كه با وى از مدينه بيرون آمدند،

[1] - ر. ك. اسرار الشهاده، ص 367.