رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم اصرار مى‌كرد كه نسبت به آنها نيكى كند، تا آن جا كه دست در زره آن حضرت نهاد و تا نگرفتن پاسخ مثبت رهايش نكرد. همچنين در لشكركشى رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم براى جنگ احد، يهوديان و منافقانشان به نيروى نظامى‌اى كه منافقان مدينه به فرماندهى عبدالله بن أبى تشكيل داده بودند پيوستند. گفته‌اند كه اين نيرو يك سوم سپاه اسلام و شمارشان سيصد تن بود. عبدالله بن ابَىّ به منظور تضعيف مسلمانان، به بهانه اين كه جنگى در كار نيست، [1] پيش از جنگ، به مدينه بازگشت. نيز گفته شده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم به دليل كفرشان آنان را باز گرداند و شمار آنها ششصد تن بود. در روايتى آمده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم روز احد بيرون آمد. پس از گذشتن از ثنية الوداع، عبدالله بن ابَىّ را در رأس دسته‌اى آراسته ديد. پرسيد: اينان كيستند؟ گفتند: عبدالله بن ابَىّ در رأس ششصد تن از هم پيمان‌هاى او از يهود بنى قينقاع، فرمود: آيا اسلام آورده‌اند؟ گفتند: يا رسول‌الله، نه.

فرمود: به آنان فرمان بازگشت بدهيد؛ زيرا ما از مشركان عليه مشركان كمك نمى‌گيريم. [2]

اين شاخه از جريان نفاق، برجلوگيرى از پيشرفت اسلام و شكست مسلمانان و آزار پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و توطئه‌چينى براى قتل آن حضرت تلاش فراوان كرد. غزوه‌ها و جنگ‌هاى رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم گواه همه اين موارد است؛ و پژوهنده سيره نبوى اين حقيقت آشكار را به آسانى در خواهد يافت. اما در طول دوران ده ساله زندگى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در مدينه تلاش اين شاخه از منافقان براى آنان جز خوارى و ذلت چيزى به بار نياورد.

رفتار پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم با رهبر اين شاخه و پيروان او و رويارويى آن حضرت با كارها و دسيسه هايشان به مقتضاى مصالح اسلام و تداوم پيشرفت آن بود. آن حضرت طبق شرايط اسلام و به مقتضاى حكمت الهى و خطاناپذيريش، صبر و بردبارى و گذشت به خرج مى‌داد و يا اين كه بر آنها سخت مى‌گرفت و تنبيه‌شان مى‌كرد.

اين شاخه و رهبرشان، عبدالله بن ابى، ديگر شاخه‌هاى نفاق، به طور پنهانى روابط حسنه داشتند. براى پژوهنده، اين روابط، با كنار هم قرار دادن مضمون برخى روايت‌ها، دريافت و فهم نانوشته‌هاى ميان سطور قابل كشف است. براى مثال در جنگ احد، پس از بروز شايعه‌

[1] - اقتباس از آيه شريفه 167، سوره آل عمران: (لَوْ نَعْلَمُ قِتالًا لَاتَّبَعْناكُمْ).

[2] - وفاء الوفاء، ج 1، ص 2 و 2؛ مغازى واقدى، ج 1، ص 215.