را به سبب فضايلى كه مهاجر و انصار دارند به آنها محدود سازد، و اگر رهبرى سلطه بيرون رفتن على عليه السلام را از دايره نزاع و مناقشه بر سر خلافت تضمين كند و اطمينان حاصل كند كه در هيچ احتجاجى نام او به ميان نخواهد آمد، رهبرى حزب سلطه- كه سخنگوى مهاجران بود- يقيناً به پيروزى مى‌رسيد. چرا كه در حالت بركنارى اهل بيت عليهم السلام از دايره احتجاج دلايل مهاجران قوى‌تر بود؛ و اگر به قريشى بودن احتجاج مى‌شد، اينان ميوه‌اش بودند.

اما در وضعيتى كه امّت اسلامى به روزگار غدير نزديك بود و مردم از دور و نزديك و بيش‌تر صحابه آن را با گوش شنيده و با چشم ديده بودند، از رهبرى حزب سلطه كارى ساخته نبود. زيرا پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم، در روز غدير على عليه السلام را به عنوان ولى امر پس از خود برگزيد؛ و شمار صحابه‌اى كه سخن حضرت در آن روز نقل كرده تنهادر كتاب‌هاى مدون 110 نفر است. بنابراين رهبرى حزب سلطه در برابر كسانى كه با حديث غدير به آنان اعتراض مى‌كردند- سواى ديگر بيانات فراوان نبوى كه به خلافت و ولايت على عليه السلام ارتباط دارد- چه پاسخى داشتند؟

در آن هنگام هيچ كس از صحابه و به‌ويژه مهاجران و انصار نمى‌توانستند حديث غدير را منكر شوند. از اين رو تنها راه موجود در برابر حزب سلطه اين بود كه مدعى بشود پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم سخنان خود را در روز غدير در خصوص خلافت على عليه السلام نسخ كرده است؛ و از زبان رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم عنوان كند كه خداوند نخواسته است نبوّت و خلافت در اهل بيت جمع گردد؛ و اين هم قضيه‌اى است كه اثبات آن به مدعى و شهود نياز ندارد!!

اين چنين بود كه رهبرى حزب سلطه علاوه بر تداوم تحريك انصار در جهت منازعه با مهاجران براى دستيابى به امارت و بى توجّه به «جانشين شرعى»، به هر كس كه با استناد به واقعه غدير اعتراض مى‌كرد، پاسخ مى‌داد كه آن موضوع نسخ شده و راه ديگرى بايد در پيش گرفت و چاره‌اى انديشيد. رهبرى حزب سلطه در مقام پاسخگويى، تنها به اين بسنده نكرد، بلكه ادعاى نسخ غدير را به وسيله مزدورانى از انصار ميان آن‌ها اشاعه مى‌داد. هيچ بُعدى ندارد كه اين ادعا را اندكى پيش از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و بلافاصله پس از آن اشاعه داده باشند، تا چنان حالت ذهنى و روحى‌اى در مردم پديد آورند كه دعواى خلافت را به مهاجران و انصار محدود سازند؛ و على عليه السلام را حذف كنند.