7 ـ تاریخ بغداد 3 / 170؛ 8 / 105. 8 ـ تاریخ مدینة دمشق 16 / 115. 9 ـ مصارع العشّاق 1 / 110. 10 ـ تاریخ بغداد 8 / 106. 1
[1] ـ همان. 12 ـ میزان الاعتدال 1 / 547؛ لسان المیزان 2 / 310. 13 ـ رجال نجاشی 1 / 192. 14 ـ قاموس الرجال 3 / 321 و 322. 15 ـ تاریخ بغداد 8 / 106. 16 ـ هدیة العارفین 1 / 306. 17 ـ معجم الادباء 10 / 155. 18 ـ المنتظم 15 / 210. 19 ـ رجال نجاشی 1 / 192. 20 ـ معجم الادباء 10 / 155. 2
[1] ـ کشف الظنون 1 / 167. 22 ـ معجم الادباء 10 / 155 ـ 157. 23 ـ شرح نهج البلاغه (ابن ابی الحدید) 19 / 388. 24 ـ اعیان الشیعه 6 / 145. 25ـ اعیان الشیعه 6 / 145.

دیگر منابع: تاریخ الاسلام 29 / 80؛ اللباب 1 / 415؛ الانساب 2 / 312؛ الوافی بالوفیات 13 / 48؛ بغیة الوعاة 1 / 538؛ بلوغ الأرب 2 / 308؛ تقیید العلم 1 / 128، 139؛ تاریخ بغداد 7 / 341؛ 10 / 292 و 12 / 23؛ ایضاح الاشتباه 162؛ جامع الرواة 1 / 252؛ معجم رجال الحدیث 6 / 74؛ تهذیب المقال 2 / 290 و 291؛ تنقیح المقال 1 / 341؛ جامع الرواة 109؛ حاوی الاقوال 3 / 404؛ مجمع الرجال 2 / 195؛ روضات الجنات 3 / 155؛ طبقات اعلام الشیعه 1 / 119؛ تأسیس الشیعه 90 و 179؛ الذریعه 2 / 346، 473، 474؛ 4 / 15 و ...؛ الاعلام 2 / 254؛ معجم المؤلفین 4 / 46.

سیدمحمدحسین میرعبداللّه للهی

حسین ـ زوزنی

حسین ـ زوزنی (م486ه)

ابوعبداللّه حسین بن احمدبن حسین زوزنی نیشابوری.

او اهل زوزن
[1] ـ شهری بین هرات و نیشابور ـ2 فردی نابینا و از پیشوایان و بزرگان علوم نحو و لغت بود. 3 با ادبیات عرب آشنایی کامل داشت و در عصر خویش بی نظیر بود. او در اصول کلام نیز دستی داشت و شعر نیز می سرود. 4 زوزنی را قاضی نیز خوانده اند. او از خود آثاری بر جای گذاشت که از جمله آنها کتاب المصادر می باشد که در نوع خود بسیار زیباست. 5 او در این کتاب مصدر لغات را به ترتیب حروف ذکر کرده و هر کدام را به فارسی شرح کرده است. 6 کتابی نیز در اصول به نام القانون دارد. 7 کتاب های شرح المعلقات السبع، اللغة الفارسیه8 و شرح قصیدة بائیة ذی الرمه دیگر آثار اوست. 9 وی در سال 486ه درگذشت. 10 حیات زوزنی در قرن ششم هم ذکر شده است. 11

پی نوشت ها

[1] ـ الاعلام 2 / 231. 2 ـ معجم البلدان 3 / 158. 3 ـ تاریخ نیشابور (المنتخب من السیاق) 307. 4 ـ انباه الرواة 1 / 320. 5 ـ انباه الرواة 1 / 320. 6 ـ ذریعه 21 / 95. 7 ـ انباه الرواة 1 / 320. 8 ـ هدیة العارفین 1 / 310. 9 ـ تاریخ التراث العربی 2 / 3 / 133. 10 ـ تاریخ نیشابور
(المنتخب من السیاق) 307. 1
[1] ـ انباه الرواة 1 / 320.

دیگر منابع: بغیة الوعاة 1 / 531؛ روضات الجنات 3 / 155؛ معجم المطبوعات 1 / 981؛ تاریخ الادب العربی (بروکلمان) 1 / 70 و 223؛ کشف الظنون 2 / 1741؛ ایضاح المکنون 2 / 332؛ لغت نامه دهخدا 6 / 7956؛ معجم المؤلفین 3 / 309.

محمود هیئتی

حسین ـ شعرانی

حسین ـ شعرانی (حیات 448ه)

حسین بن عبداللّه لوهاب شَعرانی.

وی از علمای بزرگ شیعه و معاصر شیخ طوسی (م460ه)، سید مرتضی (م436ه) و سید رضی (م406ه) بود. او همراه سید مرتضی و سید رضی از محضر علی بن محمد طیب مصری بهره برد؛ همچنین نزد استادانی چون احمدبن زیدبن دارا، حسین بن محمدبن نصر، ابوالحسین بن احمد مؤدب، ابوعبداللّه کارزانی و ابوالغنائم احمدبن منصور مسری شاگردی نمود. او که فردی فقیه، شاعر، آشنا به اخبار و ناقد احادیث بود، دارای کتاب های عیون المعجزات، الهدایة الی الحق، البیان فی وجوه الحق فی الامامة1 و بصائر الدرجات فی تنزیه النبوات می باشد. 2 تاریخ درگذشت او مشخص نیست؛ ولی در سال 448ه زنده بوده است. 3

پی نوشت ها

[1] ـ ریاض العلماء 2 / 123. 2 ـ اعیان الشیعه 6 / 82. 3 ـ ریاض العلماء 2 / 123.

دیگر منابع: طبقات اعلام الشیعه 2 / 63؛ الذریعه 22 / 315؛ لغت نامه دهخدا 6 / 7941؛ روضات الجنات 4 / 292 و 293؛ دایره المعارف الشیعة العامه 8 / 240؛ معجم المؤلفین 4 / 25؛ مستدرکات علم رجال الحدیث 3 / 150؛ الذریعه 15 / 383 و 3 / 123.

محمود هیئتی

حسین ـ صیمری

حسین ـ صیمری (35
[1] ـ 436ه)

ابوعبداللّه حسین بن علی بن محمد صیمری بصری.

وی اهل صمیره خوزستان و از فقهای حنفی مذهب بود1 که در سال 351 متولد شد. 2 او را رجال شناس، 3 محدثی مورد اعتماد، 4 راستگو، خوش رفتار و خردمند توصیف کرده اند که از ابوبکر جرجرائی و ابوالفضل زهری و کسائی حدیث شنید. 5 وی برای بیان حدیث به دمشق سفر کرده است. 6 قاضی ابوعبداللّه محمدبن علی دامغانی فقه را از محضر وی فرا گرفت و عده ای از جمله، خطیب