46، 111، 136، 139 و .... 9 ـ الدرجات الرفیعه 485. 10 ـ المجدی 19. 1
[1] ـ المجدی 290. 12 ـ المجدی 139. 13 ـ المجدی 290. 14ـ المجدی 44. 15 ـ الذریعه 2 / 374.

دیگر منابع: الشجرة المبارکه 190؛ الفخری فی انساب الطالبیین 174 و 175؛ عمدة الطالب 92؛ ریحانة الادب 7 / 222 و 8 / 70؛ طبقات اعلام الشیعه 2 / 181؛ الذریعه 2 / 381؛ 20 / 3 و 24 / 133؛ فرهنگ زندگی نامه 1 / 528؛ فرهنگ بزرگان اسلام و ایران 540.

سیدمحمدحسین مبرعبداللّه للهی

محمد ـ علوی

محمد ـ علوی (زنده در 478ه)

محمدبن علی بن حسین شریف علوی.

وی ادیب، دانشمند، از محدثان شیعه در قرن پنجم هجری و معاصر با نجاشی (م450) و شیخ طوسی (م460) بوده و از استادان آن دو همانند محمدبن احمدبن شاذان قمی و حسن بن محمد دوریستی بهره برده است. کتابی با عنوان المناقب تألیف اوست. تاریخ درگذشت شریف علوی روشن نیست، ولی در سال 478ه زنده بوده است. 1

پی نوشت ها

[1] ـ طبقات اعلام الشیعه 2 / 172؛ الذریعه 22 / 317.

محمد ـ علوی

محمد ـ علوی (م 408ه)

ابوعبداللّه محمدبن حسین بن عبیداللّه بن حسین علوی شریف.

وی از نوادگان امام سجاد علیه السلام می باشد که در دمشق زندگی می کرد. ابوعبداللّه حافظ قرآن، ادیب، شاعر و انسانی زاهد، عفیف و باخدا بود. او در سال 398ه از جانب قاضی القضات مصر (در عصر خلافت الحاکم فاطمی) به سمت قضاوت دمشق منسوب شد. ابوعبداللّه پس از مرگ ابوعبداللّه بن ابی دبس، علاوه بر امر قضاوت، امام جماعت، خطابت و نقابت اشراف و اکابر شام را برعهده گرفت و سرانجام در جمادی الاخر سال 408ه از دنیا رفت و در مقبره زیدی واقع در باب الصغیر دمشق به خاک سپرده شد. 1 ابوعبداللّه صاحب دیوان شعری بود. 2

پی نوشت ها

[1] ـ تاریخ مدینة دمشق 52 / 344. 2 ـ تاریخ الاسلام 28 / 181.

دیگر منابع: الوافی بالوفیات 3 / 7؛ معجم المؤلفین 9 / 244.

رضا جعفری نوقاب

محمد ـ

علویمحمد ـ علوی (367 ـ 445ه)

ابوعبداللّه محمدبن علی بن حسن علوی شجری بطحایی.

وی از اعقاب امام حسن مجتبی علیه السلام می باشد. 1 در رجب سال 367ه متولد شد. 2 او در شهر کوفه و در خانواده ای علمی رشد کرد و به فراگیری حدیث روی آورد. عده ای از شاگردان ابن عقده را درک کرد و دانش و فنون حدیث را از آنها آموخت. 3 او برای کسب دانش بیشتر به شهرهای بیت المقدس، حلب، دمشق و رمله سفر نمود؛ سپس به بغداد رفت و از محضر محدثانی همچون برمکی، جوهری، تنوخی، طبری و عشاری بهره برد4 و از محدثان و فقهای بنام شد. 5 او سرانجام به شهر کوفه مراجعت کرد و به تدریس و تألیف مشغول شد و تا حدی رشد کرد که از محدثان بنام و مُسنِد شهر کوفه گشت. جویندگان علم و حدیث نزد او آمده و از محضرش کسب دانش می کردند6 که از جمله شاگردان وی می توان به ابوالغنائم نرسی، 7 ابوالحارث جابری و عبداللّه لوهاب شعیری اشاره نمود. 8 او دارای کتاب های التاریخ، التعازی، فضل اللّه لکوفه و فضل اللّه هلها، الاذان بحی علی خیر العمل، المقنع، اسماء الرواة عن زیدبن علی من التابعین، و الجامع الکافی می باشد. 9 وی کتاب دیگری به نام فضل زیارة الحسین علیه السلام دارد که در سال 1403ق از سوی کتابخانه آیت ا مرعشی نجفی چاپ و منتشر شده است. او در ربیع الاول 445ه در شهر کوفه درگذشت. 10

پی نوشت ها

[1] ـ طبقات اعلام الشیعه 2 / 170. 2 ـ تاریخ الاسلام 30 / 119 ـ 118. 3 ـ مستدرکات اعیان الشیعه 3 / 241. 4 ـ المنتظم 17 / 151. 5 ـ سیر اعلام النبلاء 17 / 636. 6 ـ مستدرکات اعیان الشیعه 3 / 241. 7 ـ تاریخ اربل 2 / 312. 8 ـ تاریخ الاسلام 30 / 119 ـ 118. 9 ـ مستدرکات اعیان الشیعه 3 / 241. 10 ـ سیر اعلام النبلاء 17 / 636.

دیگر منابع: مستدرک الوسائل 3 / 370؛ المعین فی طبقات المحدثین 132؛ الاکمال 1 / 255؛ توضیح المشتبه 1 / 404؛ شذرات الذهب 3 / 274؛ العبر 2 / 288؛ الاعلام بوفیات الاعلام 1 / 297؛ بشارة المصطفی 73؛ مستدرکات علم رجال الحدیث 7 / 221؛ معجم المؤلفین 11 / 22.

محمود هیئتی