الجمعه، التاریخ لمدنیة السّلام، تالی التلخیص، انّ البسمله من الفاتحه، مقلوب الاسماء و الانساب10 و کشف الاسرار. 11

پی نوشت ها

[1] ـ المنتظم 16 / 129 ـ 134. 2 ـ الانساب 2 / 384. 3 ـ سیر اعلام النبلاء 18 / 284. 4 ـ المنتظم 16 / 129 ـ 134. 5 ـ تاریخ دمشق 5 / 31 و 32. 6 ـ المنتظم 16 / 129 ـ 134. 7 ـ تبیین کذب المفتری / 263 و 266. 8 ـ المنتظم 16 / 129 ـ 134. 9 ـ معجم الادباء 4 / 19ـ 21. 10 ـ تاریخ الاسلام 31 / 96 ـ 100. 1
[1] ـ هدیة العارفین 1 / 79.

دیگر منابع: وفیات الاعیان 1 / 92؛ ادب الاملاء و الاستملاء 173؛ معجم السفر 69 و 182؛ المعین فی طبقات المحدثین 137؛ المستفاد من ذیل تاریخ بغداد 18 / 54؛ طبقات الشافعیة الکبری 4 / 29؛ النجوم الزاهره 5 / 87؛ شذرات الذهب 3 / 311؛ البدایة و النهایه 12 / 101؛ الوافی بالوفیات 7 / 190؛ طبقات الشافعیه (اسنوی) 1 / 99؛ معجم الادباء 4 / 13؛ معجم البلدان 1 / 158؛ اللباب 1 / 453؛ الکامل فی التاریخ 10 / 68؛ المنتخب من السیاق (تاریخ نیشابور) 131؛ العبر 2 / 314؛ مختصر تاریخ دمشق 3 / 173؛ تذکرة الحفّاظ 3 / 1135؛ تاریخ الاسلام 31 / 85؛ المختصر فی اخبار البشر 2 / 187؛ تاریخ ابن وردی 1 / 362.

محمود هیئتی

احمد ـ خوافی

احمد ـ خوافی (م500ه)

ابومظفّر احمدبن محمدبن مظفّر خوافی طوسی.

وی منسوب به خواف از شهرهای خراسان است. از جوانی به تحصیل علم پرداخت. 1 از ابوصالح مؤذن و دیگر محدثان آن عصر حدیث فرا گرفت2 و نزد فقیهان عصر خود از جمله ابوابراهیم ضریر3 و سپس امام الحرمین ابوالمعالی جوینی علم فقه آموخت4 و از شاگردان زبردست و مخصوص جوینی شد. سخنوری و فصاحت او استاد را شادمان ساخته و به شگفتی وا می داشت. 5 او معاصر غزالی و همانند او از صاحب نظران خطه توس بود. همان طور که غزالی در تصنیف توفیق داشت، او نیز در فن مناظره موفق بود. 6 خوافی پس از مدتی و در زمان استادش امام الحرمین به تدریس پرداخت7 و عالمان برجسته ای چون عمرالسلطان و محمدبن یحیی را پرورد. 8 او مدتی در توس و نواحی آن، متولی قضاوت گشت؛ ولی بعد از مدتی عزل گردید. 9 وی مذهب شافعی داشت10 و در عقاید صاحب نظر بود. فرزندان او به نام های مسعود و عبداللّه هم از محدثان آن عصر بودند. خوافی در سال 500ه در شهر توس درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد. 11 وی کتابی داشته است. 12

پی نوشت ها

[1] ـ تاریخ نیشابور (المنتخب) 147. 2 ـ طبقات الشافعیة الکبری 6 / 63. 3 ـ تاریخ نیشابور، همان. 4 ـ الانساب 2 / 412. 5 ـ معجم البلدان 2 / 399. 6 ـ وفیات الاعیان 1 / 97. 7 ـ طبقات الشافعیة الکبری 6 / 63. 8 ـ الأنساب 2 / 411. 9 ـ معجم البلدان 2 / 399. 10 ـ طبقات الشافعیة الکبری 6 / 63. 1
[1] ـ الانساب 2 / 411. 12 ـ معجم المؤلفین 2 / 158.

دیگر منابع: اللباب فی تهذیب الانساب 1 / 468؛ تاریخ الاسلام 34 / 312؛ سیر اعلام النبلاء 19 / 251؛ البدایة و النهایه 12 / 168؛ طبقات الشافعیه (ابن هدایه ا) 262.

مرتضی نجفی

احمد ـ خولانی

احمد ـ خولانی (حیات 433ه)

ابوجعفر احمدبن محمد خولانی اشبیلی معروف به ابن ابار.

وی با ابن ابار مشهور، ابوعبداللّه محمدبن عبداللّه قضاعی بلنسی (595 - 658ه) یکی نیست. ابوجعفر خولانی اهل اشبیلیه اندلس و از شاعران آن دیار بود1 که در فنون نظم روش خاصی داشت و در دربار معتضد حاکم اشبیلیه شعر می سرود. اشبیلی در سال 433 از دنیا رفت. 2 ابوجعفر ابن ابار تنها یک اثر و آن هم دیوان شعر دارد. 3

پی نوشت ها

[1] ـ جذوة المقتبس 107. 2 ـ وفیات الاعیان 1 / 141. 3 ـ الاعلام 1 / 213

دیگر منابع: الذخیره 1 / 25؛ بغیة الملتمس 152؛ تاریخ حلب 335؛ تاریخ الاسلام 29 / 378.

سیدعیسی حسینی اسرمی

احمد ـ داودی

احمد ـ داودی (م 402ه)

ابوجعفر احمدبن نصر (سعید) داودی أسدی أزدی.

وی از اهالی مسیله، 1 شهری در مغرب و از پیشوایان مذهب مالکی در مغرب بود که مدتی در طرابلس از شهرهای مغرب می زیست؛ سپس به ناحیه دیگری از مغرب به نام تلمسان کوچ کرد و در آنجا سکنا گزید. داودی، فقیهی فاضل بود و در ادبیات، حدیث و علم کلام نیز دستی داشت. گفته شده وی دانش خویش را از استاد نیاموخت و هر آنچه داشت با تلاش و کوشش خود به دست آورد؛ 2 ولی درعین حال قاضی عیاض نوشته است وی احادیث اندکی را از ابوبکربن عبداللّه ابی زید و برادرش عمربن عبداللّه بن ابی زید استماع و