بدین وسیله بر تشیع ( امامی یا اسماعیلی ) او استدلال کرده است. البته وی به مجهول بودن مأخذ الطلیعه در ذکر این اشعار تصریح دارد؛ 7 الانساب در بیش از بیست مجلد، یاقوت گوید این کتاب بر استعداد بسیار و فراوانی اطلاعات مؤلف دلالت دارد، جز اینکه مانند بلاذری بعضی از اخبار منقول از او را به ایجاز و اختصار ذکر کرده است، در عین حال بسیاری از افرادی که در این کتاب ذکر کرده به بعضی از اشعار و اخبار آنان نیز اشاره دارد؛ 8 تفسیر قرآن در پنجاه مجلد. داوودی ( م 945 ه ) کتابی دیگر به نام جنان الجنان و ریاض الافهام را که ذیلی بر کتاب یتیمة الدهر ثعالبی است به حسن نسبت داده است؛ 9 ولی منابع دیگر از این کتاب به عنوان جنان الجنان و روضة ( ریاض ) الاذهان یاد کرده و آن را به برادرش احمد نسبت داده اند. 10

پی نوشت ها

[1] ـ معجم الادباء 9 / 47. 2 ـ الروضتین فی اخبار الدولتین 1 / 147. 3 ـ کشف الظنون 1 / 790. 4 ـ وفیات الاعیان 1 / 161. 5 ـ معجم الادباء 9 / 47. 6 ـ وفیات الاعیان1 / 161؛ معجم الادباء 9 / 47. 7 ـ اعیان الشیعه 5 / 155. 8 ـ معجم الادباء 9 / 47. 9 ـ طبقات المفسرین 1 / 139. 10 ـ معجم الادباء 4 / 55؛ الوافی بالوفیات 7 / 220؛ مرآة الجنان 3 / 275؛ وفیات الاعیان 1 / 161.

دیگر منابع: هدیة العارفین 1 / 279؛ شذرات الذهب 5 / 197؛ تاریخ الاسلام 39 / 75؛ سیر اعلام النبلاء 20 / 450 و 490؛ الوافی بالوفیات 12 / 131؛ فوات الوفیات 1 / 337؛ حسن المحاضره 1 / 487؛ معجم المؤلفین 3 / 247؛ معجم البلدان 1 / 192 ( ذیل اسوان )؛ الاعلام 2 / 202.

سیدمحمدحسین میرعبداللهی

حسن ـ اوزجندی

حسن ـ اوزجندی (592 ه )

ابوالمحاسن ( ابوالمفاخر ) حسن بن منصور بن محمود اوزجندی فرغانی معروف به قاضی خان.

فرغانی، فقیه و در حل مسائل مجتهد بود. 1 فقه را نزد ابواسحاق ابراهیم بن اسماعیل صفاری، ظهیرالدین مرغینانی و ابراهیم بن علی مرغینانی آموخت. از شاگردان فقهی وی می توان به محمد بن عبدالستار کردری اشاره کرد. وفات فرغانی در شب دوشنبه پانزده ماه رمضان سال 592ه واقع شد. جنازه اش را در کنار قضات سبعه دفن نمودند. 2 تألیفاتی که وی به رشته تحریر درآورد بدین شرح می باشد: الفتاوی تألیف این کتاب را در سال 578ه آغاز کرد؛ 3 آداب الفضلاء در لغت؛ الامالی در فقه؛ الواقعات در فروع فقه حنفی؛ شرح
ادب القضاء للخصاف؛ شرح الجامع الصغیر؛ شرح الجامع الکبیر شیبانی؛ المحاضر. 4

پی نوشت ها

[1] ـ معجم المؤلفین 3 / 297. 2 ـ الجواهر المضیئة 2 / 93. 3 ـ کشف الظنون 2 / 1227. 4 ـ هدیة العارفین 1 / 280.

دیگر منابع: شذرات الذهب 4 / 308؛ سیر اعلام النبلاء 21 / 231؛ کشف الظنون 1 / 47، 165، 562، 569 و 2 / 962 و 1456؛ الاعلام 2 / 224.

سیدمهدی حسینی عربی

حسن ـ بغدادی

حسن ـ بغدادی (م 560ه )

حسن بن هبه اللّه بن حسین بغدادی.

از نامبرده اطلاع چندانی در دست نیست. از لقب وی می توان گمانه زد اهل بغداد بوده باشد؛ به هر روی او پزشک بود و در سال 560ه درگذشت. کتابی با عنوان الاقناع در موضوع پزشکی از خود به جای گذاشت. 1

پی نوشت ها

[1] ـ ایضاح المکنون 1 / 113؛ معجم المؤلفین 3 / 301.

محمود هیئتی

حسن ـ ترکی

حسن ـ ترکی(489 ـ 568 ه )

ابونزار حسن بن صافی بردون بن عبداللّه ترکی بغدادی، معروف به ملک النحاة.

ادیب، قاری، متکلم، شاعر اصولی و فقیه شافعی بود. ابن عساکر ( م 571ه ) به نقل از ابونزار می گوید وی در سال 489ه در قسمت غربی بغداد، شارع دارالرقیق متولد شده و در همانجا به تحصیل علم پرداخته است. ابوطالب زینبی، ابوالفتح بن برهان، اسعد مَهینی، ابوعبداللّه مغربی قیروانی، احمد اُشْنُهی، علی بن ابی زید استرآبادی فصیحی از استادان او هستند. وی در طلب علم به مناطق گوناگون ازجمله هند، خراسان، کرمان، غزنه و دمشق نیز مسافرت کرد. مدتی در مسجد جامع بغداد به تدریس نحو اشتغال داشت و در سفر به شهر واسط عده ای از اهالی آنجا از او استفاده کردند. وی درنهایت در دمشق رحلِ اقامت افکنده و در آنجا بود که از الطاف نورالدین محمود بن زنگی برخوردار شد. او تا زمان مرگش ( نهم شوال سال 568 ) در آنجا بود و در قبرستان باب الصغیر دفن گردید. 1 ابن عساکر او را