و محمد بن علی بن حسن حلبی به چشم می خورد. از میان شاگردان وی کسانی چون احمد بن علی طبرسی قاضی، محمد بن حسن علوی بغدادی و ابن شهر آشوب مازندرانی را می توان نام برد. 5 به هر حال وی دانشمندی پرتلاش و پرکار بود و علاوه بر فقه و حدیث در ادبیات و علم کلام نیز ماهر و چیره دست بود، افزون برآن در شعر هم دستی توانا داشت. 6 پاره ای از اشعار او در اعیان الشیعه آمده است. 7 ابن فوطی نوشته است راوندی از دانشمندان شیعی بود و در تمام علوم روزگار خویش دستی داشت. 8 ابن طاوس ( م664ه ) نیز در کتاب خویش بسیار او را ستوده و تصنیفات متعدد و گوناگون او را دلیل بر تسلط و مهارت او در علوم گوناگون دانسته است. 9 وی درنهایت در 573ه در قم از دنیا رفت و در صحن بزرگ حضرت معصومه علیهاالسلام به خاک سپرده شد و هم اکنون آرامگاهش زیارتگاه زایران است. 10 آثاری که به راوندی نسبت داده شده بالغ بر 56 اثر است. منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، ضیاء ( ضوء ) الشهاب، رسالة فی عدد المسائل التی وقع الخلاف فیها بین المرتضی و الشیخ المفید، تلخیص فصول عبدالوهاب، لباب الأخبار، علامات النبی و الائمه علیهم السلام، عیون المحجزات، الموازاة بین المعجزات، الدلائل و الفضائل، الناسخ و المسنوخ فی الآیات، نوادر المعجزات، امّ القرآن، رسالة الفقهاء، تفسیر القرآن، المغنی فی شرح النهایة، خلاصة فی الشرائع، المستسقی فی شرح الذریعه، جل العقود فی الجمل والعقود، الانجاز فی شرح الایجاز، نهایة النهایة فی غریب النهایة، احکام الاحکام، بیان الانفرادات، شرح مایجوز وما لایجوز من النهایة، التقریب فی التعریب، الاغراب فی الاعراب، زهر المباحثه و ثمر المناقشه، تهافت الفلاسفه، جواهر الکلام، النیات فی جمیع العبادات، نفثة المصدور، الخرائج و الجرائح، شرح الآیات المشکله، شرح الکلمات المأة لامیرالمؤمنین علیه السلام، شرح العوامل المأة، شجار العصابة فی غسل الجنابة، المسألة الشافیة فی الغسلة الثانیه، مسألة العقیقه ( العقیصه )، مسألة فی صلاة الآیات، مسألة فی الخمس، مسألة اخری فی الخمس، مسألة فیمن حضره الآداء و علیه القضاء، جنا الجنتین فی ذکر ولد العسکریین، قصص القرآن، فقه القرآن، رسالة فی احوال احادیث اصحابنا و ایثات صحتها، شرح مشکلات النهایة، کتاب البحر، شرح آیات الاحکام، کتاب المزار، القاب الرسول و فاطمه و الائمه علیهم السلام، امّ المعجزات، الفرق بین الحیل والمعجزات، اسباب النزول، تحفة العلیل فی الادعیة و الآداب و
احادیث البلاء، الدعوات ( سلوة الحزین )، 11 الرائع فی الشرائع12 و اللباب فی فضل آیة الکرسی من الکتاب. 13

پی نوشت ها

[1] ـ مجمع الآداب 3 / 379. 2 ـ معالم العلماء 55. 3 ـ فهرست 87. 4 ـ لسان المیزان 3 / 48. 5 ـ الغدیر 5 / 380 ـ 382. 6 ـ ریاض العلماء 2 / 419. 7ـ اعیان الشیعه 7 / 260. 8 ـ مجمع الآداب 3 / 379. 9 ـ کشف المحجّة 64. 10 ـ ریاض العلماء 2 / 419 ـ 420. 1
[1] ـ اعیان الشیعه 7 / 240. 12 ـ فهرست منتجب الدین 87. 13 ـ هدیة العارفین 1 / 392.

دیگر منابع: منتهی المقال 3 / 348؛ الکنی و الالقاب 3 / 72؛ أمل الآمل 2 / 125؛ تاریخ الادب العربی 6 / 247؛ روضات الجنات 4 / 5؛ معجم رجال الحدیث 8 / 94؛ معجم المؤلفین 4 / 233؛ ایضاح المکنون 1 / 98 و 2 / 696؛ طبقات اعلام الشیعه 2 / 124؛ الاعلام 3 / 104.

اسماعیل اسماعیلی

سعید ـ طائی

سعید ـ طائی (قرن ششم هجری)

سعید طائی زین الشعراء.

وی جامع کمالات و صاحب احوالات پسندیده بوده و در سخنگویی پایه ای عالی داشت. 1 عوفی از او با صفت الحکیم الکامل و لقب زین الشعرا یاد کرده و اسم او را در شمار شاعران آل سلجوق در عراق آورده است. 2 او از شاعران قرن ششم هجری بود3 و دیوان شعر اثر اوست. 4

پی نوشت ها

[1] ـ مجمع الفصحاء 1 / 2 / 917. 2 ـ لباب الالباب 416. 3 ـ فرهنگ سخنوران 270. 4 ـ الذریعه 9 / 2 / 450.

دیگر منابع: تاریخ نظم و نثر در ایران 1 / 88؛ تاریخ ادبیات در ایران 2 / 694.

محمود هیئتی

سلامه ـ کفرطابی

سلامه ـ کفرطابی (م533 ه )

ابوالخیر سلامة بن غیّاض بن احمد شامی کفرطابی.

از نسبت کفرطابی استفاده می شود وی اهل همان منطقه در نواحی حلب و شام بوده است. کفرطابی فردی ادیب و فاضل بود و در نحو و لغت مهارتی تمام داشت. او در 526ه راهی بغداد شد و پس از اقامتی کوتاه به واسط رفت و در آنجا حلقه تدریس برپا ساخته و به تدریس نحو اشتغال یافت. پس از آن نیز مسافرت های بسیاری به بصره و بعضی از شهرهای خارج از عراق نموده و سرانجام به موطن اصلی