این، از احوال وی اظهار بی اطلاعی می کند. 2 با وجود این، برخی از اینکه اشعارش سلیس و روان نبوده، از او انتقاد کرده اند. 3 اثر او همان اشعار برجای مانده از وی است.

پی نوشت ها

[1] ـ لباب الالباب 505. 2 ـ مجمع الفصحاء بخش 3 / 1 / 1716. 3 ـ لباب الالباب 506.

دیگر منابع: الذریعه 9 / 910؛ فرهنگ سخنوران 485.

سیدمحمدحسین میرعبداللهی

عبداللطیف ـ خجندی

عبداللطیف ـ خجندی (535 ـ 580ه )

ابوالقاسم عبداللطیف بن محمد بن عبداللطیف صدرالدین خُجَنْدی اصفهانی.

فقیه، ادیب، واعظ، شاعر و رییس شافعیه در اصفهان بود. در ماه رجب سال 535 در خانواده ای از اهل علم در اصفهان دیده به جهان گشود. پدرش ابوبکر از بزرگان علما، فقیه، واعظ، شاعر و مدتی نیز مدرس نظامیه بغداد بوده و در زمان خودش از رؤسا و بزرگان شافعیه در اصفهان به شمار می رفت و صاحب شوکت و قدرت عظیمی بود، به گونه ای که همیشه عده ای به محافظت از جان او مشغول بودند. عبداللطیف صدرالدین خجندی از پدرش و ابوالوقت سجزی و برخی دیگر حدیث شنیده و بهره برده است. وی نزد امرا و سلاطین بسیار مقرب و محترم بود و درنهایت در ماه جمادی الاولی 580ه هنگام بازگشت از سفر حج در همدان درگذشت. 1 جنازه او را به اصفهان آورده و در آنجا دفن کردند. 2 ریاست شافعیه بعد از او به فرزندش محمد ( مقتول در سال 592ه ) منتقل گردید. 3 از حوادث بسیار مهم در زندگی صدرالدین خجندی فتنه بزرگی بود که در سال 560ه بین او و برخی دیگر از صاحبان مذاهب در اصفهان روی داد. تعصب شدید مذهبی در او و برخی دیگر از ارباب مذاهب، هشت شبانه روز اوضاع این شهر را متشنج کرد. افراد بسیاری کشته شدند و بازارها و خانه های بسیاری در آتش سوخت. 4 اثر او کتاب الامالی5 و شعر است. ابن اثیر اشعاری از او را نقل کرده است. 6

پی نوشت ها

[1] ـ طبقات الشافعیة الکبری 6 / 133 و 7 / 186. 2 ـ موسوعة طبقات الفقهاء 6 / 366. 3 ـ طبقات الشافعیة الکبری 6 / 134 و 135. 4 ـ الکامل فی التاریخ 11 / 319. 5 ـ المستدرک علی معجم المؤلفین 410. 6 ـ الکامل فی التاریخ 11 / 509.

دیگر منابع: شذرات الذهب 4 / 188؛ العبر 3 / 32؛ تاریخ الاسلام 38 / 44؛ سیر اعلام النبلاء 20 / 416؛ مرآة الجنان 3 / 260؛ البدایة و النهایه 12 / 249؛ سیرت رسول اللّه 1 / 106؛ طبقات الشافعیه ( أسنوی ) 1 / 235.

سیدمحمدحسین میرعبداللهی

عبدالمجید ـ عبهری

عبدالمجید ـ عبهری ( قرن ششم هجری)

عبدالمجید جمال الشعرا عبهری غزنوی.

حکیم و از شعرای غزنه و لاهور در عصر سلجوقیان است. 1 از حیات فردی، اجتماعی و علمی او اطلاع بسیاری در دست نیست. به گفته محمد عوفی وی اشعاری لطیف و طرب انگیز داشته و بعضی غزلیات او به تقلید از حکیم مجدود بن آدم سنایی ( م 545ه ) سروده شده است. 2 حکیم عبدالمجید، برخوردار از فضایل و مکارم اخلاق بود و در روزگار آل سلجوق، ملازم آلب ارسلان ( 55
[1] ـ 558ه ) و ملکشاه و همواره مصاحب فصحا و شعرای زمانش مانند حکیم سنانی، ادیب صابر ( م 546ه ) و سوزنی ( م 562ه ) بود. وی در مدح و تهنیت فتوحات آلب ارسلان اشعاری سروده که هدایت آن را نقل کرده است. 3 اثر او دیوان شعر یا همان اشعار برجای مانده از اوست. 4

پی نوشت ها

[1] ـ لباب الالباب 454. 2 ـ همان. 3 ـ مجمع الفصحاء بخش 2، 1 / 1237. 4 ـ الذریعه 9 / 706.

دیگر منابع: فرهنگ سخنوران 383.

سیدمحمدحسین میرعبداللهی

عبدالمجید ـ فهری

عبدالمجید ـ فهری (م527ه )

ابومحمد عبدالمجید بن عبداللّه بن عبدون فهری اندلسی یابری معروف به ابن عبدون.

در شهر یابره، از مناطق غربی اندلس متولد شد؛ 1 ولی از تاریخ تولدش اطلاعی به دست نیامد. در بعضی منابع از وی با عنوان ابن عیذون یاد شده است که گویا وی را به پدربزرگ مادراش، ابن عیذون یابری فهری که در نحو و شعر صاحب نام و شهرت بود، منسوب می دارند. 2 فهری پس از سپری کردن ایام طفولیت نزد افرادی همچون ابوالحجاح اعلم ( م476ه ) و ابوبکر عاصم بن ایوب ( م494ه ) کسب علم نمود. 3 وی را از وزرای دولت های محلی موجود در اندلس می دانند که وزارت حکومت محلی بنی افطس