فرضيّه‌هاى منفى با آرزوها و نيازهاى از صفر تا بى‌نهايت آدمى سازگار نيست.

او با اصرار تمام، خود را شاخص قرار داده و در نتيجه جهانى از آزمندى، هوسناكى، بى‌بند و بارى و بت نفس و شهوت را بجاى نور و علم نشانده است.

و بگفته آن شاعر:

بايد كليد شهر علم و حقيقت را از كليد دارانى كه عملا جهانيان را از غفلت و سرگردانى نجات داده‌اند دريافت كرد، همانهائى كه فرا راه پر سنگلاخ و تاريك زندگى، مشعل‌هاى فروزانى از اميدوارى به فرداى ابدى نهاده‌اند و بانگ برمى‌دارند كه:

وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ، أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ‌- 105/ انبياء.

در كتاب زبور بعد از ذكر نوشتيم كه زمين را وارثانى از خدا پرستان صالح و شايسته خواهد بود.

نگاهى به تاريخ قرآن‌

ابو عبد اللّه زنجانى در كتاب تاريخ قرآن، مى‌نويسد:

«قرآن با ارائه دهنده دين كامل و نعمت تامّ و تمام، براى تمام انسانهاست، چنانكه سنّت الهى در آفرينش بر اين اساس است، كه خورشيد و آب، حيات طبيعى موجودات را تأمين كنند و رويش آنها بدون آن دو عامل امكان پذير نيست، همانطور هم، سنّت زندگى و رشد و رويش جان و نفس آدميان را بر پايه خورشيد نبوّت و كتابش كه همچون آب، مايه حيات روحى است، قرار داده است، تابش خورشيد با نورش هدايتگر طبيعت است و تابش و شعاع وحى هم با زبان و بيان آيات قرآن هدايتگر روان انسانهاست، گفت:

قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ كِتابٌ مُبِينٌ يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَ