يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ يَهْدِيهِمْ إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌- 15/ مائده از جانب خداوند نورى و كتابى روشن و بيانگر براى شما آمده است و كسانى كه رضاى او را پى مى‌گيرند به راههاى سلامت هدايت مى‌كند و از تاريكى‌ها به نورشان مى‌رساند و به راهى مستقيم رهبرى‌شان مى‌نمايد.

اگر حقيقت و تفسير اين آيه را مى‌خواهى، نگاهى به تاريخ كن تا ببينى كه در اوايل قرن هفتم ميلادى شرق و غرب عالم به فساد و هرج و مرج سياسى، اخلاقى و اجتماعى تبديل شده بود، تمدّن جهانى با خوشگذرانى‌ها و سستى و تفريح در شعله‌هاى فساد مى‌سوخت و سياست و نظام حكومتى آن عصر با غل و زنجيرها ادامه مى‌داشت، اخلاق عمومى و روابط اجتماعى مردم با زياده روى‌ها و شهوات از هم گسيخته شده بود، انديشه‌ها و مسائل فكرى هم با جدال و ستيزه جوئى انجام مى‌شد و خون ملّت‌ها بدست ظالمين و ستمگران بهدر مى‌رفت بدون اينكه آن خونها در راه هدفى شكوهمند، و مبدئى مقدّس ريخته شود.

جامعه جهانى در طول تاريخش فاقد الگوها و نمونه‌هاى متعالى بود و زندگى همانند وحوش به بيهودگى سپرى مى‌شد، در چنان حالتى محمّد 6 با رسالت دينى و اخلاقيش بر چنان جهان تاريك و تشكيلات پوسيده‌اى ظهور كرد و در دستش اين قرآن را كه امروز پيشاروى بشر هست، و اگر مى‌خواهى بگو با چنين نور و اخگرى يعنى نور توحيد فروزان شرق و غرب را به پناه آن دعوت كرد.

اخلاق انسانها را با فضيلت تجديد كرد و عقيده‌اش را بر اساس جوان مردى بنا نهاد، و جامعه بر اساس محبّت عظمت بخشيد، براى جهاد و پيروزى بر تاريكى و فساد و در راه ايجاد آن نمونه متعالى، به غير از قرآن به قدرتى متمايل نشد و نه بعد از قرآن به غرضى و هدفى ديگر، تا اينكه عالم پاك و آراسته، و عقل و خرد از اسارت‌ها آزاد شد و گفت:

وَ لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلًا- 36/ اسراء.