حالتى به فساد مى‌انجامند، چنانكه گفته شده: كسد حتّى فسد- بنابراين واژه- بوار- به هلاكت و فساد تعبير شده است و خداى عزّ و جلّ گويد:

(تِجارَةً لَنْ تَبُورَ- 29/ فاطر) (وَ مَكْرُ أُولئِكَ هُوَ يَبُورُ 10/ فاطر) پس سبك مؤلّف پس از ذكر هر واژه معنى ريشه‌اى و اصلى آن است، آنهم با استشهاد به عبارات و اصطلاحاتى كه در زبان وجود دارد و همه كس از آن آگاه نيست، همينكه آنرا از متون و سخنان استخراج و ياد آورى مى‌كند هر خواننده نسبت به آن معنى اطمينان حاصل مى‌كند و بعد از ذكر آيه كاملا به مفهوم آن متوجّه مى‌شود، امّا چرا گاهى بجاى عبارت از اشعار مثال مى‌آورد براى اينست كه شعر از نظر ادبى و لغوى در ميان هر قوم بازگو كننده و مبين تعابير و اصطلاحات دقيق آن قوم و زبان است.

عكرمه از ابن عبّاس روايت كرده است كه گفت: (هر گاه از معانى غريب لغات از من پرسش كرديد آنرا از كلمات شعرى بجوئيد زيرا شعر ديوان عرب است»[1] (بويژه اشعار تكامل بخشى كه از جان شاعرى انسان ساز و خدا جوى برخيزد مثل اشعار ناصر خسرو دعبل و فرزدق و ابو العتاهيه)

[1] به ويژه شعرائى كه ايمانشان، كلماتشان، افكارشان زمينه ساز انسان سازى و خدا جوئى است و اشعار را نردبان جاه طلبى و پيشه‌ورى يا خود محورى قرار نمى‌دهند چه كسى است از ناصر خسرو اشعار زير را بشنود و بسوى حقّ و علم نرود، ديوانش سرشار از حقايق حيات و انگيزه جامعه‌اى حقّ پرست و تلاشگر با اصطلاحات و واژه‌هاى ادبى و تاريخى و اجتماعى است مى‌گويد: