مسائل بصورت تعصّب‌آميز وارد نمى‌شود، مثلا در باره (رويت خدا و تجلّى او) در ذيل واژه (جلوه و تجلّى) فقط مى‌نويسد: يا به حكم خداى و يا به فعل او مربوط مى‌شود مثل آيه:

(فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ‌- 143/ اعراف) و ديگر بحث را و كيفيّت آنرا توضيح نمى‌دهد و حال اينكه اكثر مفسّرين صفحات زيادى را به اين قضيّه كه آيا رويت در دنيا يا آخرت و چگونه است اختصاص داده‌اند.

و در جاى ديگر مى‌نويسد: كما

قال امير المؤمنين رضى اللّه عنه‌:

«التّوحيد ان لا تتوهّمه ... و كلّ ما ادركته فهو غيره».

توحيد آنست كه خداى را توهّم نكنى و هر چه را ادراك كنى خداى غير از آن است.

(و اللّه اكبر من ذلك) قدرت فقهى او را در ذيل واژه- حدّ- و تسلّط كلامى او را در ذيل واژه- جعل- مطالعه فرمائيد.

روش ارشادى راغب به سوى الگوها

يكى از مشخّصات كاملا روشن راغب در اين كتاب اينست كه غالبا در موارد مقتضى خواننده را پس از تفسير و بيان واژه‌اى يا آيه‌اى از قرآن، به شخصيّت‌هاى نمونه و الگوئى توجّه مى‌دهد و اين كار را در اكثر موارد انجام داده است مثلا در ذيل واژه- بغى- از قول مجاهد مى‌نويسد: غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ^ در آيه يعنى- غَيْرَ باغٍ^ على امام و لا عادٍ^ فى المعصية طريق الحقّ- يعنى: حتّى در موقع اضطرار و ضرورت هم نبايستى نسبت به امام يا پيشواى مكتب نافرمانى نمود و نيز نبايستى با ارتكاب و تجاوز در معصية از طريق حقّ روى گرداند.

كه با انتخاب اين تفسير گوئى نظرات و ما فى الضّمير خود را در زمانى كه جور