8- از قيامت و وقت آن. (يَسْئَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ ...- 187/ اعراف).

9- از انفال مى‌پرسيدند كه چه چيزى است. (يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفالِ‌ ... 1/ انفال).

10- از حقيقت روح (يَسْئَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ‌ ...- 85/ اسراء).

11- از كوهها سؤال مى‌كردند. (يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْجِبالِ‌ ...- 105/ طه).

واژه‌هائى و سؤالاتى هم بود كه خود قرآن و وحى آنرا نخست به صورت پرسش مطرح و سپس تفسير مى‌كرد.

مثل آيات: (وَ ما أَدْراكَ مَا الْقارِعَةُ ...- 3/ قارعه) و (وَ ما أَدْراكَ ما لَيْلَةُ الْقَدْرِ ...- 2/ قدر) بنابراين نهال بارور و جاويدان تفسير كه بوسيله وحى و پيامبر 6 غرس شده بود از قرن اوّل توسّط اصحاب با وفاى پيامبر 6 كه در رأس تمام آنها به گفته همه مسلمين، امير المؤمنين علىّ بن أبي طالب (ع) و سپس شاگردانش ابن عبّاس و ابن مسعود، قرار داشتند، آبيارى شد.

راغب اصفهانى در ذيل واژه- شبه- مى‌گويد:

نوعى از متشهابهات در قرآن هست كه دو معنى مختلف از آن فهميده مى‌شود و معرفت به حقيقت آنها مخصوص راسخين در علم است كه براى سايرين كه در معرفت مادون آنها هستند نامعلوم و پوشيده است و اين همان است كه پيامبر 7 در حقّ على رضى اللّه عنه به آن اشاره كرده است كه:

«اللّهمّ فقهه فى الدّين و علمه التّأويل».

در باره ابن عبّاس هم مثل آن گفته شده، يعنى خداوندا او را در دين فقيه گردان و او را تأويل قرآن بياموز.

معانى و تفسير آيات قرآن در قرن اوّل‌

شناخت معانى و مفاهيم مفردات قرآن يا كلمات تازه و دور از ذهن، و تعليم آنها از قرن اوّل شروع شده است، و هر چقدر بر دامنه فتوحات اسلام افزوده مى‌شد و ملّت‌هاى مختلف باسلام روى مى‌آوردند شور و شوق مردم براى آشنائى‌