سرپرستى مى‌كند و مشكلاتشان را برطرف مى‌سازد.

در حالت نداء حرف (تاء) به (أب) اضافه مى‌شود و مى‌گويند (يا أبت).

عبارت- بَأْبَأَ الصّبىّ- همان بابا گفتن كودك است‌[1].

أبي‌

: الإِبَاء يعنى خوددارى كردن و به شدّت باز پس ايستادن، هر إبائى بمعنى امتناع است امّا هر إمتناعى إباء نيست. آيات زير در همين معنى است.

(يَأْبَى‌ اللَّهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ‌- 32/ توبه) و (وَ تَأْبى‌ قُلُوبُهُمْ‌- 8/ توبه) و (أَبى‌ وَ اسْتَكْبَرَ- 34/ بقره) و (إِلَّا إِبْلِيسَ أَبى‌- 31/ حجر) (مگر ابليس كه خودارى كرد و باز ايستاد).

و همچنين در اين حديث كه روايت شده‌

«كلّهم فى الجنّة إلّا من أبى».

در همين معنى است.

و عبارت- رجل‌ أَبِىٌ‌- او كسى است كه زير بار ظلم نمى‌رود، و از تحمّل ظلم و ستم امتناع مى‌ورزد.

و- أَبَيْتَ‌ الضّير- ضرر و زيان را دور كردى. و- تيس‌ أَبِىٌ‌- و- عنز أَبْوَاءٌ- يعنى بز كوهى بر مادّه بزى كه از خوردن آب آلوده به بول آهوان خوددارى مى‌كند نوعى بيمارى است كه او را از خوردن آب دور مى‌سازد.

أبب‌

: خداى تعالى در اين آيه فرموده (وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا- 31/ عبس) يعنى ميوه و علفى كه براى درو كردن و چراندن حيوانات آماده مى‌شود.

مى‌گويند- أَبَ‌ لكذا- علوفه را آماده كرد كه از فعل- أَبّاً و إِبَّانَةً و إِبَاباً ساخته شده.

و اصطلاح‌ أَبَ‌ إلى وطنه- در زمانى بكار مى‌رود كه كسى براى وطنش- مشتاق مى‌شود و براى رفتن به سويش آماده، و- أَبَ‌ لسيفه- شمشيرش را براى‌

[1] در تمام زبانهاى دنيا لغات اوّليه بشرى در مفهوم مشتركا بكار مى‌رود چنانكه نام خدا در تمام زبانهاى دنيا و در فرهنگشان وجود دارد. اللّه( سامى) خدا( فارسى) خوتا( فارسى باستانى) خوآ( كردى) گاد( انگليسى) بارى( تركى) ييبو( روسى) يهوه( يهودى) پدر( مسيحى) توتم( بومى) زئوس( يونانى) نيروآنا( سانسكريت و هندو) كه نام خدا چون زبان فطرى همه انسانها است همراه نخستين كلمات يعنى بابا و ماما و آب تاريخچه‌شان همسان است.