كشيدن از غلاف آماده كرده و- إِبَّان‌[1]- بر وزن فعلان اسم زمان است يعنى زمان آماده شدن و آمدن.

أبد

: أَبَد (پيوسته جاودان) خداى متعال مى‌فرمايد: (خالِدِينَ فِيها أَبَداً- 57/ نساء).

كلمه أبد، زمانى است پيوسته و غير گسسته بر خلاف واژه زمان كه پيوسته نيست چنانچه مى‌گويند زمان آن كار- و نمى‌گويند- أبد آن كار- حقّ اين است كه (أبد) زمانى است كه تثنيه و جمع ندارد، زيرا تصوّر ابدى ديگر كه به أبد اوّل پيوسته باشد درست نيست. و گفته‌اند كه (أبد) را به صورت (آباد) جمع بسته‌اند و اين ويژگيها براى اسم جنس است كه در بعضى اوقات جمع بسته مى‌شود. از اين روى گروهى معتقدند كه جمع أبد بصورت آباد از مولّدين‌[2] يعنى اعراب نو خاسته و نو پرداز است كه در زبان عرب اصيل نيست.

گفته شده- أَبَدٌ، أُبْدٌ و أَبِيدٌ- يعنى پيوسته و دائم كه براى تأكيد به كار مى‌رود.

تَأَبَّدَ الشّي‌ء: آن چيز پايدار شد و باقى ماند، و در مورد چيزى بكار مى‌رود كه مدّت درازى باقى بماند، و عبارت- الآبِدَة البقرة الوحشيّة و الأَوَابِد الوحشيّات و تأبّد البعير- يعنى گاوان وحشى دير پاى و سريع السّير و گريز پاى.

تَأَبَّدَ البعير- آن شتر هم وحشى شد و به صورت أوابد[3]- يعنى وحوش، درآمد،

[1] كلمه إبان كه ظرف زمان است در زبان عربى معاصر نيز بكار مى‌رود مانند ابان قيامه و ابّان ذهابه يعنى هنگام قيام و زمان رفتنش.

[2] در عرف ادبيّات عرب مانند ادبيات معاصر فارسى مولدّين يعنى نو پردازان كسانى بودند و هستند كه در اصول و قواعد و اساس زبان و ادبيّات تصرّف كرده و يا بخاطر مشكل بودن فراگيرى قواعد و اوزان شعرى و يا از روى روشنفكر نمايى چنان شيوه‌هاى عاميانه را وضع كرده‌اند.

[3] معنى زيباى أوابد را در شعر امرؤ القيس كه سر آمد شعراى قبل از اسلام است مى‌يابيم كه به معنى حيوان وحشى و تندرو و گريز پاى بكار برده است و اسب خود را در دويدن و سرعت گيرنده أوابد( وحشيان) مى‌داند. مى‌گويد: