و

اخرج ابو نعيم فى الحليه عن على رضى اللّه عنه، انّه قال‌: و اللّه ما نزلت آية الّا و قد علمت فيم نزلت قال شهد يخطب و هو يقول ... ما من آية الّا و انا اعلم أ بليل نزلت ام بنهار، ام فى سهل ام فى جبل.

و

اخرج ابو نعيم فى حلية عن ابن مسعود، قال‌: انّ القرآن انزل على سبعة احرف، ما منها حرف الّا و له ظهر و بطن و انّ علىّ بن أبي طالب عنده منه الظّاهر و الباطن.

و غير هذا كثير من الآثار الّتى تشهد له بانّه كان صدر المفسّرين و المؤيّد فيهم.

(التفسير و المفسرون/ ذهبى، ج 1 ص 90).

يعنى از ابن عبّاس روايت شده است كه گفت: هر چه را كه من از تفسير قرآن فرا گرفته‌ام از علىّ بن أبي طالب است.

ابو نعيم‌[1] در حليه، از على رضى اللّه عنه آورده است كه گفت: به خدا سوگند كه هيچ آيه‌اى نازل نمى‌شد مگر اينكه مى‌دانستم در چه مورد و كجا نازل شده است، پروردگارم قلبى و خاطرى انديشمند و زبانى پرسشگر بمن بخشيده است.

ابو طفيل گفت: على را مشاهده كردم كه خطبه مى‌خواند و مى‌گفت: آيه‌اى نيست مگر اينكه مى‌دانم كه در شب نازل شده است يا در روز در دشت و صحرا يا در كوه.

ابو نعيم از ابن مسعود آورده است كه گفت: قرآن بر هفت حرف (لهجه و قرائات فصيح هفتگانه) نازل شده است و هيچ حرفى نيست مگر ظاهرى و مفهومى دارد و از ظاهر و مفهوم آن علىّ بن أبي طالب آگاه است و علمش نزد او

[1] قاضى ابن خلكان مى‌نويسد: حافظ ابو نعيم احمد بن عبد اللّه اصفهانى، صاحب كتاب- حلية الاولياء- كان من اعلام المحدّثين، و اكابر الحفاظ الثّقات ... و كتابه الحليه من احسن الكتب و له كتاب- تاريخ اصبهان. يعنى: ابو نعيم يكى از سر آمدهاى محدّثين و بزرگان و موثّقين حفاظ( حافظ كسى است كه صد هزار حديث با اسنادش بداند و اگر سيصد هزار دانست او را حاكم گويند) كتاب حلية الاولياء او از بهترين كتابهاست و تاريخ اصفهان از اوست. مشايخ از علم او بهره‌مند شده‌اند.

مدّرس تبريزى مى‌نويسد: تمام اصحاب صحاح ستّه بروايات او احتجاج و استدلال مى‌كنند و از بزرگان مشايخ مسلم و بخارى بوده، رواياتش، در نهايت اعتبار و اتقان است.

( وفيات الاعيان 1/ 75- ريحانة الادب 5/ 185- هدية الاحباب 49).