به جان وزن هم بطور كنايه (إزار) گفته‌اند، شاعر گويد:

(فرستاده‌اى به سوى ابا حفص گسيل كن و پيام فدويت از برادرى راستگو و مورد اعتماد را به او برسان).

وجه تسميه زن به (إزار) يعنى لباس، از اين آيه مباركه قرآن كه مى‌فرمايد (هُنَّ لِباسٌ لَكُمْ وَ أَنْتُمْ لِباسٌ لَهُنَ‌- 187/ بقره) گرفته شده است، و آيه (اشْدُدْ بِهِ‌ أَزْرِي‌- 31/ طه) يعنى تا بوسيله او تقويت شوم، الأزر- يعنى نيروى شديد و زياد و- آزره- او را يارى و تقويت كرد، كه اصلش از- شدّ الازار- بستن دامن و محكم كردن دامن گرفته شده.

خداى فرمايد: (كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ‌ فَآزَرَهُ‌[1]- 29/ فتح) يعنى آنها همانند زراعتى‌

[1] خداوند در اين آيه كه آخرين آيه سوره فتح است پيشگوئى و خبر از آينده با عظمت و پيشرفت اسلام مى‌دهد، آيه مربوطه چنين است( مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ تَراهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً، يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً سِيماهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْراةِ وَ مَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى‌ عَلى‌ سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظِيماً- 29/ فتح).

سخن از صفات و رفتار و مبارزات و شوق پرستش اللّه در ياران پيامبر6 است كه فضيلتى و رضوانى از حقّ است، آنان زاهدان شب و شيران پيكارگر روز با كفّارند، چنانكه در تورات ذكر شده سيمايشان و چهره‌شان روشنگر ايمان است كه آغازگرى بودند در ايمان و عمل و همچو نهالى جوان، عدّه‌شان اندك امّا با پايدارى و گذشت زمان پر برگ و بار شدند و نيرو يافتند، استوار ماندنشان در ايمان آنچنان عظمت يافت كه مايه شگفت گرديد و گفته‌اند( هر كه بر شكوفائى نهال اسلام و پيشرفت آن خشمگين شد كافرى بيش نيست امّا مژده و وعده حقّ اين است كه ياران وفادار و نيكو كار پيامبر6 مشمول آمرزش حق، و پاداش عظيم‌اند).

خواجه عبد اللّه انصارى در ذيل اين آيه پس از بر شمردن صفات نيك اصحاب پيامبر6 مى‌نويسد

ُ« عن ابن عمر قال، قال رسول اللّه لعلّيّ‌: يا عليّ انت فى الجنّة و شيعتك فى الجّنه».

( كشف الاسرار ج 9 ص 233). امّا بديهى است ذرّه ذرّه اعمال ياران و مؤمنين چه در زمان حيات پيامبر و چه بعد از آن مورد حساب قرار مى‌گيرد و اين اصل كلّى است، و هيچ احدى در بست راهى رضوان خداى نخواهد شد چرا كه( فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ، وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ‌) و آيه عامّ است، بنابر اين شرايط بودن در راه پيامبر همان است كه در آيه فوق فرموده( أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ، رُحَماءُ بَيْنَهُمْ‌) و اگر كسى در طول تاريخ اسلام از آغاز حيات پيامبر6 و تاكنون به جاى‌( أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ) و به جاى‌( رُحَماءُ بَيْنَهُمْ)( مبغوضون يا بغضاء بينهم) باشند يا بوده‌اند از شمول اين آيه خارج‌اند و نمى‌توانند. يار حقيقى پيامبر6 و مؤمنين باشند چه رسد به كسانيكه نسبت به ذرّيه پيامبر6 بغض ورزيده باشند، و در تاريخ اسلام، بوده‌اند كسانى چون معاويه كه دستور( سبّ على) را بر منابر داده‌اند و نيم قرن هم عملى شد تا اينكه خليفه عادل عمر بن عبد العزيز آنرا لغو و دستور داد بجايش آيه‌اى از قرآن( إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إِيتاءِ ذِي الْقُرْبى‌ وَ يَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ ...) خوانده شود.