و آيه (فَلَمَّا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ‌- 55/ زخرف) يعنى خشمگينمان كنند ابو عبد اللّه الرّضا (ع) گفته است‌

(انّ اللّه لا يَأْسَفُ‌ كأسفنا و لكن له أولياء يأسفون و يرضون فجعل رضاهم رضاه و غضبهم غضبه).

و سپس فرمود

«من اهان لى وليّا فقد بارزنى بالمحاربة.

و قال تعالى (مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ‌- 80/ نساء».

(حضرت رضا (ع) فرموده خداوند مانند انسانها محزون و خشمگين نمى‌شود امّا اوليائى دارد كه خشنودى آنها را خشنودى خود و غضب اينان را غضب و حزن خود قرار داده است از همين جهت كه خداى تعالى فرموده است كسيكه ولىّ مرا اهانت كند با من ستيزه و محاربه كرده است، چنانكه در قرآن فرموده كسيكه پيامبر را اطاعت كند همانا خداى را پيروى و اطاعت كرده است)[1].

و آيه (غَضْبانَ‌ أَسِفاً- 150/ اعراف) أسف همان غضب آلود شدن است، اين كلمه به صورت استعاره در باره خدمت گزارى كه مسخّر و اسير كسى است بكار رفته است چنانكه گوئى، ناميده شدن او باين كلمه (آسف) از اسير شدن و تسخير شدن او كه باعث عصبانيّت و ناخشنودى اوست حكايت مى‌كند.

أسر

: أَسْر بستن كسى با زنجير و طناب چنانكه گويند- أَسَرْتُ‌ القتب يعنى زين و برگ را بر پشت مركب بستم، أسير را هم بهمين مناسبت اسير ناميده‌اند و كه مقيّد و محدود مى‌شود و سپس به هر چيزى كه گرفته شده و مقيّد است اسير گفته‌اند،

[1] اين روايت در كتب احاديث و مجمع البحرين از حضرت صادق( ع) نقل شده است و به راستى واژه‌ها و عبارت روايات فوق از نظر فصاحت و بلاغت، كلام معصوم( ع) و در اوج معنى است، بخصوص در باره مقام ولايت و رهبرى كه هم سوى نبوت است و در راه آن، راغب اصفهانى ; احاديث نبوى و صحابه و روايات ائمّه( :) را مانند ميناتوريستها و منبّت كاران و جواهر نشانان در جاى خود آنچنان منظّم و عالمانه بكار مى‌برد و از ژرفناى تفسير لغوى خود نشان مى‌دهد تا كسانيكه ادّعاى قرآنى دانى مى‌كنند و مغرورانه خود را مفسّر قرآن مى‌دانند بخصوص در عصر ما و به تفسير رأى مى‌پردازند، عبرت گيرند و با روش غير اسلامى خود ديگران را باشتباه نيندازند و براستى جايگاه كسانيكه خويشتن و رأى خويش را شاخص و ميزان دانستن و فهم قرآن قرار مى‌دهند در دوزخ است چنانكه فرموده‌اند« من فسّر القرآن برأيه فليتبوّء مقعده فى النّار» چه رسد به كسانيكه هنوز حتّى نام سوره‌هاى قرآن را درست نمى‌دانند و در معرض ديد 36 مليون جمعيّت مسلمان ايران سوره روم را كه در باره ملّت و نژاد روم قبل از اسلام است بنام سوره رم يعنى پايتخت ايتاليا نام مى‌برند تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل.