آيه هم به همه آنچه را كه نفس امّاره به سوء و زشتى امر مى‌كند اشاره دارد.

گفته‌اند، جمله- أَمِرَ القومُ- يعنى آن قوم زياد شدند، زيرا وقتى گروهى تعدادشان افزون شد داراى امير و سرپرست مى‌شوند چرا كه ناگزيرند سياست مدارى داشته باشند تا آنها را اداره كند، از اين روى شاعر گويد:

(مردمى كه سرپرستى نداشته باشند سرگردانى و هرج و مرج و خود سرى مردم را اصلاح نمى‌كند).

سخن خداى در اين آيه كه مى‌فرمايد (أَمَرْنا مُتْرَفِيها- 16/ اسراء) يعنى ايشان را به طاعت و پرستش حقّ امر كرديم و گفته‌اند معنايش- كثّرناهم يعنى فزونيشان داديم است.

أبو عمرو[2] گويد: أمرت- بدون تشديد در معنى زياد كردم نيست در معنى‌

[1] مصرع دوّم شعر كه راغب اصفهانى ; ذكر كرده اين است:

[2] ابو عمرو بن علاء مازنى يكى از هفت قارى مشهور قرآن است كه در باره اسمش 21 نام ذكر. كرده‌اند در نحو و لغت و قرائات، پيشواى زمان خود در بصره بود و شاگرد سعيد بن جبير ; است.

ابو عبيده كه از شاگردان اوست در باره‌اش مى‌گويد: ابو عمرو به زبان عرب و حوادث تاريخى و شعر و ادب اعلم مردم است. خانه عمر تا سقف پر از كتاب بود و چون مخلوط با اشعار جاهلى بود در موقع سفر حجّ و در اثر زهد، و عبادت و پارسائى آنها را سوزاند. فرزدق او را مدح كرده، نقش انگشترش كه در آثارش ديده شده است شعر بود كه: