حلال و حرام در حكم خداى و معنى آيه (وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِناً- 97/ ال عمران) اينست كه در خانه خداى از كسى قصاص نمى‌شود و كسى در آنجا نبايد كشته شود[1]- تا از آنجا (كعبه) خارج شود و بر اين وجه در آيه (أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنا حَرَماً آمِناً- 67/ عنكبوت) و آيه (وَ إِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثابَةً لِلنَّاسِ وَ أَمْناً- 125/ بقره) به همان معنى بالا اشاره مى‌كند. و آيه (أَمَنَةً نُعاساً- 154/ آل عمران) يعنى (أمنا) و گفته شده‌ (أَمَنَةً) جمع است مانند كتبه.

در حديث نزول حضرت عيسى (ظهور آن حضرت در آخر الزّمان) وارد شده است كه امنيت در زمين واقع خواهد شد.

آيه (ثُمَّ أَبْلِغْهُ‌ مَأْمَنَهُ‌- 6/ توبه) يعنى منزلى كه در آنجا برايش امنيت باشد، گفته‌اند واژه- آمَنَ‌- دو وجه دارد، يكى متعدّى به خود بدون حروف اضافه، مانند- آمنته- برايش امنيّت ايجاد كردم، و للّه- مؤمن- نيز اسم فاعل از- آمن- است و در همان معنى است يعنى خداى امنيّت مى‌دهد.

وجه دوّم متعدّى نيست و لازم است و- آمن- در معنى فعل لازم است، يعنى امنيّت يافت. واژه‌ إِيمَان‌- گاهى اسم دين و شريعتى است كه پيامبر 6 آورده است و بر اين معنى، آيه (الَّذِينَ‌ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هادُوا، وَ الصَّابِئُونَ‌- 69/ مائده) اشاره دارد و تمام كسانى كه شريعت او را مى‌پذيرند و به- اللّه- و پيامبرى او اقرار و اعتراف مى‌كنند، شامل مى‌شود.

و آيه (وَ ما يُؤْمِنُ‌ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِكُونَ‌- 106/ يوسف)- در معنى بالا است.

گاهى هم واژه- ايمان- بر روش مدح و ستايش بكار مى‌رود كه مراد پذيرفتن و گردن نهادن نفس به حقّ است با تصديق بآن و اين موضوع يعنى ايمان‌

[1] قصاص نكردن و كشته نشدن در خانه و حرم خدا به موجب آيه 191 بقره، استثنايى بيان شده كه مى‌فرمايد:( وَ لا تُقاتِلُوهُمْ عِنْدَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ حَتَّى يُقاتِلُوكُمْ فِيهِ‌) يعنى آنها را در مسجد الحرام نكشيد مگر اينكه با شما مقاتله كنند كه بايستى با آنها مقاتله كرد، اين استثناء به راستى از نظر سياسى و اجتماعى إكمال دين و اتمام نعمت خداى بر مؤمنين است.